Een

‘Lang zal ze leven,’ zingt de verzamelde familie in koor. In de armen van haar tante worstelt Linde ongedurig richting de taart, waar de kostelijk rode aardbeien haar toelonken. Wachten, Linde, eerst zingen. Eindelijk is het lied uit. Hoeraaaa. ‘Nee,’ trek ik Linde’s arm weg die al een aardbei te pakken heeft. ‘Eerst blazen.’ Haar ongeduldige geschreeuw dooft het kaarsje niet. Dan blaast Tijm mee en is het uit. Oma komt aanzetten met een kadootje maar het pakje wordt kordaat weggeduwd. Eerst de taart. Veel taart. Je wordt maar één keer één.

Het lijkt tegelijkertijd heel lang geleden en als de dag van gisteren dat ze bloot en glibberig op mijn buik lag, na drie keer persen en een zucht. Dat ze gulzig toehapte en het eerste uur van haar leven vastgezogen zat aan mijn borst. Totdat de verloskundige echt alles opgeruimd had en eindelijk wilde beginnen met het controleren en wegen van het kleine meisje. Dat kleine meisje met de donkere haartjes, diepblauwe ogen en het verfrummelde hoofdje.

Kleine meisjes worden minder klein. Nu heeft ze een gezellig bolle kop en een grote grijns met vijf hompjes tand. Haar steeds blondere piekhaartjes hangen steeds verder voor haar ogen. Die grote, immer diepblauwe ogen die steeds wijzer de wereld in blikken. En eigenwijzer. Mijn rustige, lieve dochter ontwikkelt een eigen willetje. Of zeg maar gerust wil. Krijgt ze haar zin niet dan zullen we het weten. Is ze klaar met eten dan schudt ze resoluut van nee, en maait in één beweging het resterende eten op de grond. Sinds ze het kruipen onder de knie heeft is het huis te klein. Naar buiten wil ze, de tuin en de zandbak in.

Binnen oefent ze achter de loopkar fanatiek tot ze het snel en soepel kan. Alleen de bocht om lukt nog niet. Dan moet mama haar omdraaien zodat ze weer verder kan, de kamer rond. Tijm snelt erachteraan op de brandweerwagen, maar ze is hem te traag, zodat er files ontstaan tussen de poef en de bank.

Trots kijk ik naar het kleine meisje, dat in haar mooie feestjurk die al een beetje te klein wordt, vrolijk rondkruipt tussen de visite. Haar kadootjes interesseren haar maar matig. Ze mag er toch niet mee spelen. De verjaardagsvisite wordt de hele middag door Tijm voorzien van kopjes thee, mét melk en suiker, uit Linde’s nieuwe roze theekopjes, gekregen van overgrootoma. Linde moet er afblijven. Ze vindt het niet erg. Met zoveel visite is er zoveel te doen. Met het inpakpapier spelen, op schoten klimmen, glimlachjes uitdelen en mensen bekoren. Ze blijft de allerliefste. De allerliefste Linde. Hieperdepiep, hoera!