Kusjes

Een wijdopen mond buigt zich langzaam naar mijn gezicht. Erboven twee blije ogen. De mond wordt tegen mijn wang geduwd. Vol overgave leunt Linde als een happende vis tegen me aan. Trots lachen de ogen me toe. Linde kust mama. Mama’s hart smelt. Ik kus Linde terug. Nog een keer wil de mond. Het mag. Zo vaak ze wil. Kijk, zeg ik trots tegen de kamer, Linde kan kusjes geven.

Meteen moet Tijm laten zien dat hij het ook kan. Hij petst drie grote smakkerds op mijn linkerwang, rechterwang en voorhoofd. Dan pakt hij mijn hoofd tussen beide handen. Kus op mond, commandeert hij. Leg je aan een tweejarige uit dat zonen dat zo niet doen bij hun moeders? Welnee, je neemt de kus dankbaar in ontvangst.

Dan gaan we klapzoenen doen. Tijm kan het hard. Maar Linde ook. Smap, smap, smap, grijnst ze, terwijl haar ogen ons vragend aankijken. Moet het zo? Ja, zo moet het. Samen brullen we van het lachen. Wat voor kussen kunnen we nog meer? Tijm weet het. De vliegende kus. Hij blaast er een naar zijn zusje. Mis. Linde kijkt verbaasd om. Waar ging die heen? Ik blaas er een naar Tijm. Hij vangt hem en plant hem op zijn buik. Kus, constateert hij voldaan, hij aait over zijn buik, wrijft de kus in. Ik krijg er een terug. Netjes vang ik hem op het puntje van mijn vinger en zet hem op mijn wang.

Linde snapt het nu. Ze weet er nog een. De klap-smak-kushand. Haar hand gaat naar haar mond. Smak, klapt ze, en ze wuift de kus omhoog. Ze wijst en kijkt hem na. Hij vliegt naar het plafond. Tijm springt op en rent erachteraan. Daar komt hij, langzaam fladdert de kus naar de grond. Tijm duikt, en ja, hij heeft hem. Hij biedt hem mij aan op het plat van zijn hand. Blij aanvaard ik haar kus van hem.

Tijm blaast er nog een. Heel hard, hij stuitert van de muren. De kus is snel, zoeft langs Linde’s oor via de spiegel richting het raam. Richting de kier. Op het nippertje vang ik hem. Dan het is tijd voor de laatste kus. Die voor het slapen gaan. Slaap lekker.