Van keutels, drollen en derrie

Als ouder van baby’s, dreumesen en peuters ontkom je er niet aan. Poep. In je vriendenkring ontstaat een duidelijk onderscheid tussen wie wel of geen kinderen heeft. Die laatste groep vertrekt walgend het gezicht als de ontlasting van het nageslacht ter sprake komt. Onsmakelijk! Ongehoord! Behoor je tot deze groep dan adviseer ik het lezen na deze zin te staken. De rest, jij dus blijkbaar, praat graag mee. Iedereen heeft zijn verhalen en anekdotes. Van de zwarte, teerachtige meconium, via borstvoedingsbrij, tot nette keutels. In alle kleuren van de regenboog.

Wat heb ik veel geleerd de laatste jaren. Dat groene poep betekent dat ze teveel voormelk drinken. Diaree met rare luieruitslag? Tandjes. Ik weet nog hoe ik ooit in paniek dacht dat Tijm wormpjes had. Nu weet ik beter. Bananen. Toen vorige week de crèche bezorgd rapporteerde over Linde’s inktzwarte smurrie. Ach, bosbessen. Al die kennis, over een onderwerp waarin ik jaren geleden nooit had gedacht, laat staan gehoopt, expert te worden.

Naast de theorie is ook praktijkkennis nodig. En uithoudingsvermogen. Gelukkig baart oefening kunst. Al blijft elke verschoning een gevecht. Zes handen zijn nodig om het worstelende lijfje van Linde in bedwang te houden. Bij Tijm is vooral snelheid vereist, voor het vangen. Als op de vraag ‘heb je gepoept?’ het antwoord heel hard wegrennen is weet een ervaren ouder hoe laat het is.

Toch twijfel ik, met al mijn expertise, soms nog. Ze poepen zo vaak. Wel vier tot zes keer per dag. Is dat normaal? Verteren lijken ze niet te doen, je ziet precies wat ze de dag ervoor aten. Hoef ik dat alvast niet meer na te lezen op het papierwerk van de crèche. Hé, rozijntjes. Maïs. Jammie, heb je worteltjes gehad?

Desondanks wordt Linde een mollige dreumes en schiet Tijm de hoogte in. Iets halen die darmpjes er blijkbaar toch uit.

Het juiste antwoord schijnt te zijn: alles is normaal. Ook de steeds andere substantie, dunne derrie of nette drol. De twijfel blijft nochtans knagen. Nadat we Tijm een half jaar met een tropische darminfectie hebben laten lopen weet ik dat deze bakerwijsheid niet altijd opgaat. Soms is het gewoon niet goed. Maar hoe je dat weet? Ik weet het niet. De dokter ook niet. Steeds waren de ingeleverde monsters, en dus mijn moedergeweten, schoon. En duw ik het geknaag diep weg.

Nu hoop ik maar dat ze snel zindelijk worden. Wat voor zwijnenzooi ze dan ook produceren, ik hoef het niet meer van dichtbij te zien. Doortrekken en wegwezen.