De zee, de zee

Tot mijn knieën sta in het water. Een klein jongenslijfje klemt zich rond mijn middel. Bij elke golf omknellen zijn armpjes me strakker. Waar is het stoere mannetje gebleven dat vorig jaar als een kip zonder kop de zee in rende? Het jongetje dat, waar op het strand je hem ook neerzette, als een pasgeboren schildpadje zich omdraaide en in een rechte lijn op de zee afkoerste. Waar andere ouders naar wezen, toen hun, veel oudere, kinderen zich de woeste zee niet in waagden. Zie dat kleine jongetje daar. Kijk hoe stoer hij is. Hij durft wel!

Dat jongetje dat je dus geen seconde alleen kon laten op het strand, want met ruim een jaar was hij nog veel te klein voor de hoge golven. Nu is hij twee en heeft hij gevaar ontdekt. Heel verstandig.

De eerste dagen laten we het zo. Het is wel gemakkelijk. Er is genoeg te doen op het strand. In het zand is hij veilig. Maar dan mis ik mijn onverschrokken held op blote voeten te veel. Tijd voor een lesje zee.

Ik heb hem al spartelend opgepakt en de zee ingedragen. De golven spatten tegen mijn benen uit elkaar, spatten ons nat. Dát vindt Tijm prachtig. Hij is graag nat. Ik pak hem bij zijn middel en doop zijn tenen in het heldere water. Daar komt een golf. Hij schrikt. En lacht. More, mama, more. Steeds dieper doop ik hem in het water. Zijn korte broek is al flink nat. Hij schatert het uit. More, more zee. Ik glunder, mijn stoere mannetje is terug.

We lopen terug, naar de vloedlijn. Ik zet hem neer. Nu heeft hij de smaak te pakken. Hij stuitert door de branding. Zijn luier moet inmiddels uit elkaar knappen van het opgezogen zeewater. Papa lost me af. Ik ga babysitten, onder de parasol, waar Linde gewikkeld in een grote badhanddoek haar middagdutje doet.

Papa en Tijm bouwen dammen, rollen door de branding en het zand, en laten zich schoonwassen door de golven. En ik? Ik doe helemaal niets.