Op een tropisch eiland

Daar staan we dan, om 5 uur in de ochtend. Het lauwwarme water van de Caribische Zee speelt zachtjes met onze tenen. Mijn grote, blote tenen en de kleintjes van Tijm. Door onze haren waait een fris briesje. Achter me hoor ik Linde zachtjes kirren in de armen van haar vader. Ik denk, het was het misschien toch wel waard.

De avond ervoor twijfelde ik nog. Toen mijn zoon, na uren van opgetogen 'vliegtuig, vliegtuig' roepen, besloot dat hij er nu toch wel uit wou. Toen ik met een huilende baby op schoot in een bus zat te wachten tot onze chauffeur weer zou verschijnen en ons eindelijk naar ons hotel zou brengen. Wat voor ouder doet zijn kinderen zo'n vreselijke reis aan? Anderhalf uur trein, negen uur vliegtuig, het wachten tussendoor. Steeds stil zitten. Niet slapen. Omdat wij zonodig naar de zon willen.

Ongemakkelijk trek ik aan het feloranje bandje aan mijn pols. Ik had gezworen nooit zo’n bandje te dragen. Maar wie een week van tevoren een reis naar een tropisch eiland wil boeken, midden in de paasvakantie, kan niet kritisch zijn. En ach, het is wel gemakkelijk, toch, met kleine kinderen? Het resort achter me is stil. Ik hoor alleen de bladeren van de palmbomen die klapperen in de wind en het geruis van de golfjes. Nog minstens een uur voordat de eerste gasten zullen opstaan, om bij het zwembad hun handdoeken neer te leggen op de ligbedden en weer terug naar bed te keren. Nog twee uur voordat het personeel de weldadige ontbijtbuffetten zal uitstallen. Onze kinderen zijn al wakker.

Een paar uur later lig ik op een ligbed bij het zwembad. Ik kijk naar Tijm, die druk bezig is water te scheppen in zijn gekleurde bekertjes. Hij laat ze me trots zien. 'Mama, water!' Vlug vult hij ze, om het water van het ene naar het andere deel van het zwembad te dragen. Intens gelukkig. Dan kijk ik naar Linde, die door het zwembad rent in haar gele opblaasdrijfding. In het ondiepe, aflopende zwembad kan ze precies met haar teentjes bij de grond. Breed grijnzend vaart ze rond. Ik pak mijn boek, neem een slok van mijn versgeperste papaya-sap en rek me uit. Ik denk, het was het waard.

Ja, de rijk opgediste buffetten gaan snel vervelen. Ja, er zijn een heleboel dikke mensen die bergen eten opscheppen waar ik plaatsvervangend misselijk van word. Ja, het nietsdoen maakt me na een paar dagen hersendood. De beslissing of we die ochtend naar het strand dan wel het zwembad zullen gaan valt me steeds zwaarder. Maar het strand is idyllisch, de zee helder turkoois, de bediening ongelofelijk vriendelijk en het zwembad prachtig aangelegd. Je hoeft hier niets. Niet denken, niets doen. We eten, zwemmen, slapen. We spelen in het zand. Het is lastig, maar het went. De kinderen, en wij, wij genieten. We zijn op vakantie!