Kleine kindjes

Ik heb geen baby meer. Op twee benen toddelt een dreumes door het huis. Zigzaggend zwaaiend waggelt ze de kamer door, naar grote zus die haar in gespreide armen vangt. Als broer of zus de deur van de kamer openlaten, dan zit ze, voor je met je ogen kunt knipperen, op de trap. Op de bovenste tree, triomfantelijk kraaiend en lachend.
Tijm en Linde trekken naar boven, rugzakken om. Ze gaan spelen op hun kamer. Jasmijn krabbelt erachteraan, in sneltreinvaart. Boven klikt Tijm het hek achter haar dicht. Ik wil haar halen, haar bij me houden, beneden, veilig in de box.
‘Nee,’ roept Tijm. ‘Je mag niet naar boven.’
Op een rijtje grijnzen ze me aan vanachter het traphek.
‘Ik kom alleen even Jasmijn halen,’ probeer ik.
‘Nee,’ zegt Tijm. ‘Jasmijn moet hier blijven. Jasmijn is ons vriendje.’
Linde knikt. ‘Ons viendje.’
Mijn hart vasthoudend loop ik terug naar de woonkamer. Van boven klinkt gestommel, gelach, gekraai, en maar heel af en toe gegil. Als ik poolshoogte neem, om het hoekje van de deur, kijken drie paar ogen me verontwaardigd aan. Verslagen druip ik af.

Ik heb geen peuterzoon meer. Met zijn tong tussen zijn lippen, in opperste concentratie, schrijft hij, de stift tussen duim en wijsvinger. Tijm, schrijft hij. En 4. Linde, mama, papa, en Jasmijn. Tom is makkelijk, want dat lijkt op Tijm. In massaproductie tekent hij treinen, bomen, zonnen, giraffen en mensen met lijf, handen en voeten.
Dan rent hij naar de laptop, ‘schrijven mama, mag ik schrijven?’
Typend kan hij nog veel meer. Opa. Oma. Opi, omi. Omama. Roos, Bas en Maas. Soms is het moeilijk, en mama zegt voor. De F. De r. De e. Langzaam verschijnt Frederiek op het scherm. Dan de A, van Anneke.
Later nestelt hij zich in het hoekje van de bank met de Ipad. Behendig navigeert hij door menu’s. Hij speelt Sonic, Angry birds. Tot ik hem betrap op You Tube, kijkend naar geweren, schieten en bommen, en ik de Ipad bovenop de ijskast verstop. Woonden we in Nederland, dan ging hij al naar school. Hij is er zo klaar voor, mijn grote kleuterzoon.

Gelukkig heb ik Linde. De meest ontzettende, ongelofelijke peuter ooit. Met brutale, koppige ogen kijkt ze me aan boven haar bord. Lust ik niet, roept ze, en duwt het weg.
Waar Tijm, die het prima kan, weigert zijn eigen schoenen aan te doen moet zij alles telf toen. Overal in het huis liggen poppen, onder dekens of theedoeken, te slapen. Overal zeult ze poppen mee naar toe. Op de Ipad speelt ze koken, doktertje en kleuren. Stiftend tekent ze rondjes, kronkels, op papier, haar hoofd en haar handen. Ze tekent de L, van Linde, die ze zo mooi vind dat ze hem overal gebruikt, in andele en verdel. Meel kusjes eist ze, ’s avonds in bed, tot ze besluit, nee, mama. Genoeg, ze gaat tapen. Linde weet wat ze wil. Als ze me aankijkt, vanonder haar gestipte muts, met die staalblauwe ogen, weet ik dat één ding nooit zal veranderen. Ze zal altijd mijn eigenwijze dreutel blijven.