De eerste keer

We hebben de nieuwe schoenen voor Jasmijn. Handschoenen voor Linde. En een skibroek voor Tijm. Van winkelen krijg je honger.
We steppen het winkelcentrum door.
‘Hier?’ vraagt Tijm.
‘Nee,’ zeg ik, ‘nog iets verder.’
‘Hier dan?’
‘Nee, nog ietsje verder.’ Daar, wijs ik. ‘Dat restaurant met die gele M.’
De M kent Tijm wel. Die zit ook in Tijm, de allerlaatste letter van zijn naam. Het is een van zijn lievelingsletters.
We zijn er. Tijm heeft een tafel uitgezocht. ‘Kom zitten, mama,’ gebaart hij.
Maar ik moet eerst eten halen.
‘Wat willen jullie,’ vraag ik. ‘Een hamburger, kipnuggets of fish fingers?’
‘Nee, frietjes,’ roepen Tijm en Linde.
‘Ja, je krijgt frietjes. Maar wat wil je erbij?’
‘Frietjes!’
‘Jaha, je krijgt frietjes. Wil je alleen maar frietjes? Of een hamburger? Fish fingers?’
‘Frietjes!’ roepen ze in koor.
Ik haal een hamburger voor Tijm en fish fingers voor Linde.
Ik tuur naar het menu boven de balie. ‘En een salade graag,’ zeg ik het meisje met de pet. Ik kan kiezen uit een met kip, kip, kip met spek of kip met spek.
‘Hebben jullie geen vegetarische salade?’ vraag ik.
‘Nee,’ schudt ze. ‘Alleen de side salad.’
Ze wijst naar een minuscuul bakje.
‘Doe dan toch maar een grote,’ zeg ik. ‘Met een grote friet.’
‘Welke salade,’ mompelt ze de kassa in.
‘Doe maar kip dan. Maar dan zonder kip, graag.’
Bevreemd kijkt ze me aan.
Mayonaise hebben ze niet en ik vraag extra ketchup.
Terug aan tafel pak ik uit. Een doos voor Linde. En een voor Tijm. Jasmijn krijgt een hand friet, de kerstomaatjes uit de sla en een fish finger van Linde.
Tijm bekijkt zijn hamburger kritisch. ‘Dat lust ik niet,’ peuteren zijn vingers. Hij wriemelt de augurk en de ui eruit.
Linde zwaait een fish finger door de lucht. Ik slik een ‘niet met je vingers’ in.
‘Mama,’ roept ze dan. ‘Ik heb geen bord.’
‘Dat maakt niet uit,’ leg ik uit. ‘Dat hoort hier.’
‘En geen mes en geen vork. Ik kan niet eten.’
‘Thuis vind je dat anders geen probleem,’ lach ik.
‘Mama,’ roept ze weer. ‘Ik moet een bord.’
Ik geef haar de deksel van mijn sla. ‘Kijk eens, wat een mooi bord.’
Jasmijn urmt en ik leg meer friet op het blad van haar kinderstoel.
‘Mama,’ roept Linde weer. ‘Ik heb geen vork.’
‘Hier, neem de mijne maar.’
Jasmijn gilt en ik strooi meer friet.
‘Mama, ik ben vies,’ roept Tijm, zijn mond vol rood. Ik rommel door de dozen. Waarom hebben we geen servetjes? Ik loop naar de balie, omzeil de rij en vraag rietjes en servetjes.
Terug aan tafel eet ik, met mijn handen, wat sla. Wel saai, zo zonder kip, zonder kerstomaatjes. Jasmijn gooit een fish finger op de grond en gilt weer.
Ik geef haar nog wat frietjes. Snel propt ze ze naar binnen. Bedremmeld kijk ik in mijn bakje grote friet. Er zitten er nog een paar in. Voor iemand er aanspraak op kan maken stop ik ze snel in mijn mond.
We trekken jassen, sjaals en mutsen aan en laden de buggy vol tassen.
‘Was het lekker?’ vraag ik.
‘Heerlijk,’ zegt Tijm. ‘Dat was een goede plek waar je ons mee naar toe had genomen, mama.’
Ook Linde knikt. ‘Goede frietjes. Lekker.’
Jasmijn kraait en met een rommelende maag duw ik haar de schuifdeuren uit.