Hersenverweking

Langzaam steek ik achteruit, rustig manoeuvrerend om loslopende peuters te ontwijken. De parkeerplaats van de peuterschool is klein en overvol. Achterin sta ik stil. Even moet ik schakelen, de auto maar ook mezelf. Voor ik weer kan optrekken schuift een auto voor me langzaam achteruit. Ik wacht. De auto rijdt, verder, verder. Ik schrik. Ziet ze me niet? Echt niet? Mijn handen wapperen om het stuur, moet ik toeteren, snel achteruit? Er kan van alles achter me lopen en voor ik iets heb kunnen doen voel ik een zachte dreun. We botsen bumper aan bumper. In de auto voor me zie ik een silhouet vertwijfeld stil zitten, gebogen over het stuur, met de handen in het haar. Dan stapt ze uit. Ze put zich uit in excuses. Ik glimlach, maak je niet druk. Zenuwachtig bestudeert ze mijn bumper, zoekend naar krassen. Ik zie genoeg krassen. De auto zit er vol mee. Maar niet op de bumper die zij zojuist raakte. Ze blijft excuseren en ik blijf afwimpelen, lachend. Na veel zoeken vindt ze een miniscuul breukje in het nummerbord. Ze vraagt om papier, een pen, en of ik haar nummer wil, voor de schade. Ik lach weer, en wijs naar alle krassen, groter dan de hare. Als het de hare al is. Och, ik vind je wel, zeg ik, mocht mijn meer kritische man dat nodig achten. Ze kijkt wanhopig. Of geef je naam anders, zeg ik, om van haar af te zijn. Ze is Lucy, mama van James, uit de blauwe groep.

Op weg naar huis blijf ik lachen. Wat is dat met moeders dat ze hun verstand verliezen in de chaos van alledag? Zwangerschapsdementie, noemen we het, maar dat is het niet. Het verdwijnt niet met de baby uit je buik. Ik loop ze na, in mijn hoofd, mijn ontelbare incidenten. De auto die ik laatst schampte bij het benzinestation, in haast, al te laat voor school. De zijspiegel die ik van een auto aan de kant van de weg afreed, onder invloed van een krijsende achterbank. Waarna ik een uur later met het schaamrood op mijn kaken terug reed met een briefje voor onder de ruitenwisser. Een verjaardagsfeestje van een van Tijm’s beste vriendjes dat ik gewoonweg vergat. Van mijn mobiele telefoon heb ik nu twee identieke exemplaren, omdat ik hem afgelopen jaar niet een, niet twee en zelfs niet drie keer kwijtraakte. En weer terugvond. Aan de keren dat ik de verkeerde kant opreed, al naar de peutergym, totdat Tijm vroeg of we niet eerst Linde zouden ophalen bij de oppas. En zo gaat het door, en door. Het valt me mee dat ik al mijn kinderen nog heb.

Als je als moeder een kind hoort, krijsend, schoppend en tierend in de supermarkt, dan kun je maar een ding kunt denken: Gelukkig. Het is de mijne niet. Precies zo voelde ik me toen Lucy vanmorgen tegen mijn bumper stootte. Gelukkig. Ik deed het niet. Althans. Vandaag niet.