De vieze prinses

Ooit, in een ver, ver land, woonde eens een prinsesje. Ze had lange blonde haren, grote blauwe ogen en wangen zo wit als sneeuw, met appelrode blosjes. En een echte prinsessenjurk, van geplooide, roze zijde, met een krullerige goudomrande strook om het middel, en bovenop een roos. Kortom, ze was een echte prinses. Ze woonde in een groot paleis, met de koning, de koningin, de prins en een heleboel lakeien. Die lakeien deden alles voor het prinsesje. Ze veegden haar billen schoon en de grond als ze kruimelend haar koninklijke koekjes at. Ze maakten haar bed op, kookten haar eten en wasten haar onderbroeken. Gelukkig maar voor de koningin, want deze prinses was een verschrikkelijke smeerpoets. Altijd zat haar mond vol chocolade, haar nagels vol zand en haar haren vol klitten. En haar jurk, o, o, die jurk. Die prachtige roze jurk. Van zijde, gesponnen door duizenden rupsen, geweven door elfjes tot het fijnste satijn en genaaid tot hij zwierde. Want zwieren deed de prinses zo graag. Met haar hofdames danste ze door de zalen van het paleis naar de tuin. Daar zwierde ze verder, door het bedauwde gras, langs de prikkelige rozenstruiken, de modderige kikkervijver, tot aan de klimboom. Want de prinses hield ook heel erg van klimmen.
En van snoepen. Ze dronk zoete melk met anijs, at boterhammen met chocoladepasta en koekjes met marsepein. Als de kok poffertjes ging maken rende ze snel de keuken in. Want het was een vriendelijke prinses en helpen deed ze graag. De kok liet haar, ze was immers de prinses. Ze bakte tot haar jurk en haren glinsterden en glommen van het vet.

De roze zijden jurk werd smoezeliger. Er kwamen scheuren in de plooien. Vlekken op de goudomrande strook en modder rond de zoom. Stug van vuil en vet zwierden de rokken steeds stijver. Zuchtend zag de koningin het aan. Kun je geen broek dragen, als je gaat klimmen, vroeg ze? Als je gaat eten, spelen en rennen? Een degelijke, van spijkerstof. Maar dan schudde de prinses boos haar blonde lokken. Een spijkerbroek? Dat droeg een echte prinses niet. Ze nam haar rokken op en rende weg om te gaan verven.

De koningin wist zich geen raad. Ze stuurde boodschappers naar alle hoeken van het land. Ze beloofde gouden bergen voor wie de oplossing wist. De onderdanen kwamen in drommen naar het paleis. Met jurken van jute, en spijkerstof. Met schorten, papjassen, morsmouwen en overalls. Met opvoedkundige raad, en lessen in manieren. De prinses gilde het uit. Ze gooide de jurken van de toren, nee, roze moest het wezen, en zijde. Krijsend sloeg ze de wijze raad in de wind. De prinses was een échte prinses. En echte prinsessen droegen een echte prinsessenjurk. Alleen ’s avonds, voor het slapen gaan trok ze haar jurk uit. In haar flanellen pyjama met rode roosjes was ze gewoon een klein meisje. Vanonder haar donzen dek stak ze haar armpjes uit voor de laatste knuffel. De koningin pakte de jurk op, en nam hem mee naar beneden. Ze schudde hem uit en poetste hem wat op. Het bleef een vies vuil vod. Moest ze de lakeien opdracht geven de rupsen aan het werk te zetten? Elke dag een nieuwe jurk. Zoveel zijde konden de koninklijke rupsen niet spinnen. Nee. De koningin pakte een groot vel perkament. Wet betreffende zijden jurken, schreef ze bovenaan het vel. Vanaf nu was het verboden zijden jurken te dragen in de tuin, in de keuken en aan tafel. Punt. Met een grijns tekende de koningin de wet, met een lange, krullende K. En dat was dat. Want zelfs prinsesjes moeten zich houden aan de wet. En ze deed het, maar in de balzaal zwierde zij, met haar hofdames, nog lang, en heel gelukkig in haar roze zijden jurk.