Waarom ik niet wil werken

Op de voorpagina van Vrij Nederland staat deze week de knallende kop ‘Waarom vrouwen niet willen werken (behalve als ze het ‘leuk’ vinden)’
Natuurlijk sloeg ik meteen het bijbehorende artikel open. Volgens de heersende normen werk ik immers niet. Hoe ‘leuk’ ik het ook zou vinden.
Het artikel is geschreven door Elma Drayer, naar aanleiding van haar nieuwe boek ‘Verwende prinsesjes. Portret van de Nederlandse vrouw.’ Om mijn zwangere lijf te ontzien besloot ik voorlopig het boek niet te gaan lezen, want van het artikel alleen al kreeg ik spontaan harde buiken. De strekking is kort door de bocht dat vrouwen in Nederland luxepoppetjes zijn die liever niet dan wel werken. Wat ze tot zinloze wezens maakt, want immers alleen iemand met een voltijds betaalde baan is een volwaardig lid van onze maatschappij. Op de VN site is het artikel helaas niet te vinden, ander zou ik het linken. Wel wil ik jullie de eerste ingezonden brief die ik ooit schreef niet onthouden. Hoe groot is de kans dat VN hem publiceert? De verder geïnteresseerde kan met enig googlewerk vast wat meer moois vinden van deze vriendelijke dame.

Geachte redactie,

Met groeiend afgrijzen las ik het artikel ‘De ma-di-do vrouw’ van Elma Drayer in VN 42, waar zij mijns inziens twee van de grootste verworvenheden van de Nederlandse cultuur aanvalt, de keuzevrijheid en het deeltijd werken. Zelf woon ik in Engeland, waar ik een aantal maanden geleden mijn betaalde baan heb moeten opzeggen. Simpelweg omdat de ongesubsidieerde kinderopvang meer kost dan ik verdien.

Vind ik het erg tot huisvrouw te zijn ‘gedegradeerd’? Eerlijk gezegd niet. Ik zie het meer als een (tijdelijke) carrière switch, waarbij ik geen internationale projecten meer leid maar een huishouden. Geeft me dit minder zelfrespect, zoals mevrouw Drayer suggereert? Nee. Maakt me dit minder nuttig voor de maatschappij? Ik vind van niet. Het kost de overheid wat inkomstenbelasting, ja. Maar kinderen grootbrengen is ook zinvol. Toegegeven, het maakt me voorlopig financieel afhankelijk van mijn man. Maar hem net zo goed van mij, het zijn immers ook zíjn kinderen waar ik voor zorg. Andersom had ook gekund, maar na drie achtereenvolgende zwangerschapsverloven verdiende hij een stuk meer dan ik. Dus maakten we samen deze keuze. Wij noemen dat een partnerschap. Of simpeler: een gezin.

Mevrouw Drayer stelt dat een betaalde baan de enige manier is om nuttig te zijn voor de maatschappij. Ze suggereert dat alle deeltijd of niet werkende vrouwen ‘prinsesjes’ zijn. Die thuis op de bank naar Oprah kijken en chocolaatjes eten? Via vrijwilligerswerk op scholen, thuis of elders bijdragen, wat veel van deze vrouwen doen, is vaak minstens zo zinvol. De wereld draait om meer dan geld.

Ik zou dus willen zeggen dat ik gelukkig ben met mijn keuze. Maar daar wringt het hem juist: het was geen keuze. Woonde ik in Nederland dan had ik gekozen voor een deeltijdbaan. En mijn man ook. Het beste van twee werelden. Is dat een luxe? Deels wel. Vrouwen in minder bevoordeelde landen moeten hun kinderen bij oma of op straat achterlaten om geld te verdienen, uit bittere noodzaak. Of kunnen het zich juist niet permitteren te werken, zoals hier in Engeland. Oneerlijk? Jazeker. Net zoals het oneerlijk is dat wij biefstuk eten terwijl mensen in Afrika honger lijden.

Ik vind het teleurstellend dat VN dit ongenuanceerde stuk plaatst, erger nog, het boek cadeau geeft aan nieuwe abonnees. Mevrouw Drayer, en velen met haar, moeten leren andermans keuzes te respecteren. In Nederland moeten we dankbaar zijn voor de keuzevrijheden die we hebben verworven en ons hiervoor blijven inzetten, niet alleen voor onszelf maar ook voor de rest van de wereld. Dan zal vrijheid hopelijk ooit geen luxe meer zijn.


Naschrift: De brief werd geplaatst! Bijna helemaal, alleen de laatste twee alinea's niet maar dat hij te lang was had ik wel verwacht. Ook nog eens bovenaan, op de mooiste plek. Vrij Nederland bedankt!