De terrible tank engine

Gek word ik van Thomas. Tijm’s Barbapapafase is grotendeels voorbij en hij is, als alle Engelse jongetjes, nu fan van Thomas the Tank Engine. En niet zo’n beetje ook. Horendol word ik van het keer op keer voorlezen van de duffe boekjes. Van het eeuwige gejengel hem op tv te willen zien. Nergens ben je veilig voor de blauwe locomotief. Slimme marketeers is de uitwerking van het treintje op kleine jongetjes niet ontgaan en overal grijnst zijn grijze bolle kop je toe. Ik ben al gezwicht voor onderbroeken, een po, een opstapkrukje, sloffen, en in de supermarkt durf ik amper nog langs het yoghurtschap om de keuze tussen vieze synthetische Thomas toetjes en peuterdriftaanval te vermijden.

Nu is hij bijna jarig. Hij wordt drie. Hij weet precies hoe verjaardagen werken. Er komt een feest, taart en kadootjes. En wat wil hij hebben? Juist.
Hij praat over niets anders. Al maanden is zijn favoriete lectuur de folder van de Thomas trein set. Het is een mooi ding, met houten rails en leuke treintjes, klein genoeg dat de grijns van Thomas me niet teveel irriteert. Dat die set er komt is al lang geleden besloten. Maar vooralsnog moet Tijm wachten. En wachten duurt lang. Dagelijks wijst hij aan wat hij wil. Thomas, uiteraard. Maar ook James, Clarabel, Annie, Henry, Gordon, Toby, Emily, Percy en Mavis. Ja, hij kent ze allemaal. En hij wil een tunnel, een station, een brug, een hijskraan. Karretjes. Een olieboortoren. O ja, en rails. Veel rails. Fijntjes leg ik uit dat hij niet te hebberig moet zijn. Dat hij dan niets krijgt. En dat hij lief moet zijn en niet zijn zusje pesten, anders krijgt hij helemaal niets. Hij knikt serieus. Hij zal Linde niet meer pesten. Nog eens wijst hij. Hij wil ook een Spencer. Ik zeg dat het een beetje te veel wordt. Nee, antwoordt hij sluw, die is voor Linde. Mag Linde er ook mee spelen dan? Hij kijkt bedenkelijk.

Soms, heel soms, ben ik blij met Thomas. Soms is hij nuttig. Zo leren de treinen ons tellen. Thomas is één. Edward is twee. Henry is drie. Gordon is vier. James is vijf. Percy is zes. Toby is zeven. Tijm telt mee.

En nu de lepel tijdens het eten niet meer enkel tjoeke tjoeke zegt maar Thomas, Gordon of Percy, gaat Tijm’s mond ineens wijd open. Linde giechelt mee. Ook Tijm’s eigen hand stuurt Henry en Spencer in sneltreinvaart de mond in. Alwaar de trein in de wang gerangeerd wordt. Want doorslikken, dat doen treinen niet. Tijm loopt uren na het eten als hamster rond, met een bolle volle wang. Hoe vaak ik ook in de wang prik en duw en dreig. Dan opeens weet ik wat ik moet toevoegen aan de doos die op de kast staat te wachten tot dertien november. Thomas en de mijnschacht. Waar Thomas langzaam verdwijnt in een diep gat. Of het gaat werken tegen de hamsterwang? Waarschijnlijk niet. Maar Thomas zien verdwijnen in een diep gat, daar kun je je geen buil aan vallen. Hoe dan ook.