Het slaat weer toe

Verveling is een vervelend verschijnsel, dat al te gemakkelijk toeslaat als je thuiszit met kinderen. Ik bedoel niet het huisvrouw zijn op zich, alhoewel ook dan soms wel eens de muren op me af komen, bij gebrek aan menselijk contact boven de drie. Nee, ik bedoel het in de meest letterlijke zin. Het thuis zitten omdat je niet kan lopen of autorijden. En dat dan dus met kleine kinderen. Toegegeven, zitten is er niet echt bij. Dat laten ze niet toe. Het is veelal rondhupsen op één voet en één of meer krukken. Of geen, als haast geboden is. Achter kinderen aan die genadeloos aanvoelen dat mama niet al te mobiel is en daarom wel eens een oogje toeknijpt. Mama die allang blij is als er gezellige speelgeluidjes uit de kamer komen, en zich nog eens even nestelt op de bank omdat er niet geruzied, gegild of met de deuren geslagen wordt. Waarna blijkt dat alle puzzelstukjes uit alle puzzels op de grond op een berg gegooid zijn, met ballpoint op het parket getekend is en al het grind van de tuin naar de woonkamer is getransporteerd. Waarna gillende jongentjes voor straf naar de studeerkamer moeten worden gesleept. En voor de deur moet worden gewaakt om te zorgen dat het gillende jongetje niet naar buiten komt en het nieuwsgierige meisje ervan weerhouden wordt naar binnen te gaan en huilende grote broer omhelzingen en kusjes te geven.

De oplossing is even simpel als onmogelijk. Erop uit trekken. Naar het park, de speeltuin, het bos, of zelfs maar de supermarkt. Ik plan zoveel mogelijk, vriendjes en hun moeders over te spelen, met de taxi naar de gym, verantwoorde yoga dvd’s. Maar elke dag vermaak aan huis lukt gewoonweg niet. Mijn uiterste redder in nood, de minder verantwoorde elektronische babysitter, gaat steeds vaker aan. Ik ben Upsie Daisy, Makka Pakka, Thomas en Barbapapa dankbaar. Maar wil niet al mijn principes laten varen. Dus ik ploeter voort. Pijnlijk. Want zo zonder rust, zonder zitten, en te vaak zonder krukken – wie kan er jongetjes sleuren, puzzels oprapen of parket schoonboenen op krukken - geneest een gebroken voet niet. De pijn wordt erger. Na twee weken zonder gips wens ik dat het er weer om zat. Meer zitten neem ik me voor.
Zitten betekend een gekrioel van kleine lichaampjes op mijn lijf. En een steeds afweren, niet bij mijn voet, pas op, niet op de buik, ga weg. Dus ik worstel weer omhoog. Dan maar de tuin in. Ik kruk verder de dag door. Tot papa thuis is en de kinderen in bad.

Eindelijk vlij ik me neer op de bank. De pijnlijke voet op een kussen. Het gespetter boven ontspant me verder. Rust. Of toch niet? Binnen in mij gaat het gedruis verder. Met lief, kietelend en wriemelend gekrioel. He, ben jij er ook nog? Een veilig en kalm gevoel. Deze kan niet bij mijn voet. Ik leg mijn hand op mijn deinende buik en langzaam komt het gewriemel tot bedaren. Boven worden de laatste verhaaltjes gelezen en nachtkusjes gegeven. Dan is ook mijn buik stil.