Linde en de appels

Beentje voor beentje klimt ze op het krukje bij het aanrecht. Als ze staat kijkt ze zoekend om zich heen. Dan steekt ze haar vingertje uit.
‘Appel. Mama, appel.’
Ik kom aanlopen en het vingertje wijst dringender. ‘Appel. Dees.’
Ik pak de appel, was hem onder de kraan.
‘Pak maar een bakje, dan schil ik hem voor je.’
‘Neehee,’ schudt ze. ‘Bal.’
Ik weet wat ze bedoelt. De appel moet niet geschild en in stukjes. Linde wil een mooie ronde appel in haar handjes. Het liefst één in elke hand.
Linde houdt van ronde dingen. Van ballen en van appels.
Grijnzend klimt ze het trapje af, de ronde appel in haar knuistje. Tevreden loopt ze weg, haar doel bereikt. Ze wandelt rond met haar bal. Dan zet ze haar tandjes in de appel. Langzaam kauwt ze en knaagt het sappige vruchtvlees van de schil. De schil blieft ze niet. Als Grietje uit het sprookje laat ze een spoor achter, een spoor van appelschilletjes.

Toch geef ik haar de appel. Steeds weer. Het staat zo lief. En doe ik het niet dan pikt grote broer er wel een voor haar. Of vier. En graait handenvol mandarijntjes mee. Tijm laat oranje schilletjes achter, netjes op hoopjes. Hans zou verdwalen in het bos.

Appels dus. Er staat een boomvol in de tuin. De onderste takken leeg, onrijp geplukt, maar uit de kruin vallen er nog genoeg op de grond. Glunderend stuitert Linde door haar luilekkerland. In hun rode kruiwagen verzamelen Tijm en Linde de buit. Linde zet vrolijk haar tanden in allemaal. Butsen, bruine plekken en wormen doen haar niets.
‘Appel,’ roept ze blij. ‘Bal.’
Tijm kijkt op. Ja! De appels worden ballen en stuiteren door de tuin. Over het terras, het gras en de trap af. Nog bruiner en nog gebutster blijft Linde ze lusten.

Appels dus. Toen ik het stofje zag met de roze en rode appeltjes wist ik het meteen. Voor Linde’s kinderwagen. Terwijl Linde slaapt helpt Tijm met naaien. We maken een appelmatrasje. Een rood fleece appeldekentje. Een appelbies voor de kap. En, op Tijm’s aandringen, een appelkussentje. Als Linde wakker wordt volgt er een langgerekt wauw. Het vingertje wijst. ‘Poppa.’
Poppa wordt snel gehaald en als een volleerd poppenmoeder vlijt Linde haar in haar appelwagen. Trots stapt ze rond en rond. Tijm staat er bij en kijkt er naar. Hij staat het toe, voor het eerst. De boodschappen doet hij voortaan met de brandweerwagen.

Blij en moe van het succes ga ik opruimen. Als ik terug kom in de kamer staat de wagen aan de kant. Poppa’s been bungelt eruit. Van de kar naar de bank loopt een spoor schilletjes. Op de bank ligt Linde. In haar armen vier aangevreten appels. Rond haar mond haar gelukzaligste glimlach. Als ze me ziet slaat ze beschermend haar armen om de appels. ‘Nee,’ schudt ze. ‘Appel.’
Ik leg Poppa’s been recht en stop haar in onder haar appeldekentje. Linde neemt nog een hap en kijkt me aan. Ik knik en ga een bakje halen. Voor de schilletjes. Een heel klein beetje opvoeden af en toe is misschien wel verstandig.