Het luizenleven

Al waren de afgelopen maanden stressvol met de verhuizing en de nieuwe school, de expatvrouw in Singapore heeft natuurlijk feitelijk een luizenleventje. De kinderen worden opgehaald en thuisgebracht met de schoolbus, de was en het huis schoonhouden wordt gedaan door de hulp, die indien nodig ook oppast op kleinere kinderen. Als je wilt doet ze zelfs boodschappen en kookt. Er rest de expatvrouw weinig anders dan een lege dag volplannen met manicures, pedicures, Javaanse massages en koffieafspraken. En winkelen natuurlijk, in een van Singapore’s witmarmeren shopparadijzen. Pas in de middag moet de expatvrouw aan het werk, om haar kinderen van speelafspraak naar voetbal, hockey, ballet, muziek of huiswerkles te taxiën. Letterlijk, want niet iedereen heeft een auto.

Natuurlijk is deze ‘expatvrouw’ een cliché. Natuurlijk bestaat ze wel, maar is de werkelijkheid vele tinten grijzer. Veel vrouwen werken, zorgen zelf, of doen andere nuttige dingen. En na twee maanden in Singapore worstel ík nog steeds om een minuutje voor mezelf te vinden. Het overgrote deel van de dag lijkt op de gaan aan winkelen. De supermarkt, de markt, het tuincentrum, of al die winkels waar ik, vaak tevergeefs, zoek naar bepaalde zaken waar in een gezin van vijf behoefte aan kan zijn. Haakjes voor schilderijen, een deurstop, een voetbalbroekje, balletschoenen, de juiste koelbox, glutenvrije sojasaus. Het is er allemaal wel, maar zie het maar eens te vinden. In Engeland kocht ik alles online, maar hoe de Singaporesen ook verknocht zijn aan hun elektronische gadgets, internet winkelen is hier niet aangeslagen. Ochtenden spendeer ik aan winkels afstropen voor knullige zaken. En als ik dan uitgeput thuiskom, komen ook net de kinderen thuis. En heb ik dus, na die twee maanden, nog steeds geen nieuwe bikini.

Er is echter één groot genot aan mijn zoektochten: ik doe ze alleen. Geen dreinende dreumes in mijn kielzog, die blijft bij de hulp. En dat maakt elk uitstapje, hoe suf ook, tot een heerlijke luxe. Alleen in de bus, alleen over straat lopen zonder achterom te kijken of vooruit te gillen. Alleen. Na vier jaar lang nog niet alleen naar de wc te zijn geweest kan ik er uitgebreid van genieten ongehinderd, in stilte, mijn boodschappenlijstje af te werken in de supermarkt. Een moederhand is gauw gevuld.

Op een dag krijg ik mijn kans. Tussen twee afspraken, een uurtje over. Te ver van huis om heen en weer te gaan en ik duik een winkelcentrum in. Drie schandalige kwartieren lang geef ik me over aan een goddelijke voetmassage. Met mijn ogen dicht probeer ik te ontspannen, en het schuldgevoel weg te drukken, dat ik hier gemasseerd lig te worden terwijl een ander op mijn kinderen past. Het beste moment om schuldeloos te ontsnappen is als de dreinende dreumes slaapt. Met mijn blonde peuterdochter duik ik een bikiniwinkel in. Glunderend passen we samen bikini na biniki. Zij geniet zichtbaar en ik ook, totdat ik een blik werp op de prijskaartjes, en de winkel uitkom met een nieuwe bikini voor haar, maar geen voor mij.

Misschien leer ik het wel een keer, een decadente expatvrouw zijn, en me zonder schuldgevoel over te geven aan de geneugten van het leven. En, wie weet, vind ik dan ook wel een keer die nieuwe bikini.