Overstag

Ik vond het wel een mooie gedachte, autoloos zijn. Stoer. Goed voor het milieu. En de portemonnee, want op dit overbevolkte eiland worden de wegen leeg, tenminste iets leger, gehouden door auto’s duur te maken. Heel duur.

We namen ons dus voor het zonder te doen. De kinderen worden door de schoolbus opgehaald en weer thuisgebracht. Ook het openbaar vervoer is uitstekend in Singapore. We wonen tussen verschillende bushaltes, en op minder dan vijfhonderd meter van twee metrostations. En voor waar geen bus of metro komt is er de taxi, die juist wel heel betaalbaar is. Drie of vier flinke ritten per dag zijn nog altijd goedkoper dan een eigen auto.

Een bus klinkt fijn. En dat is hij ook, als ik alleen reis. Maar wie zonder ongelukken een kleuter, een peuter, een dreumes, drie steppen en een buggy de hoge treden van een bus weet op te hijsen en tegelijkertijd met drie verschillende chipkaarten weet af te rekenen, en dit alles voor de bus weer vertrekt, verdiend wat mij betreft een medaille.

Nadat je dan de bus binnen gezwoegd bent komt de volgende uitdaging; voor hij gaat rijden (over het algemeen net als jij je voeten van de treeplank haalt) alle kinderen, steppen en buggy’s in veiligheid brengen voor ze door de hotsende bus heen schuiven en buitelen. Halverwege de rit heeft de dreumes, die je uit zelfbescherming stevig in de buggy hebt vastgesnoerd, genoeg gehad en zet het op een brullen. Terwijl jij met je ene hand de buggy op zijn plek houdt, met de andere jezelf in balans aan een paal, en je voeten de steppen vastklemmen, dwaalt je ene oog dat niet bezig is de peuter en kleuter op de achterste bank in de gaten te houden naar je tas, en puzzelt hoe je dat doosje rozijntje uit de tas, in de handen van de dreumes zou kunnen krijgen. Totdat je je realiseert dat je in Singaporese bussen, onder bedreiging van zware straffen, niet mag eten. Is iedereen eindelijk veilig en tot rust, dan ben je er, en mag je de oefening in omgekeerde richting herhalen. Op de stoep aangekomen tel je vlug je bezittingen en hoopt geen tas, kind of step in de wegrijdende bus achter te hebben gelaten.

De metro reist gemakkelijker. Maar die komt niet overal, en in de verzengende hitte dan wel tropische moesson is zelfs vijfhonderd meter te ver lopen voor drie kleine kinderen.

Dus nemen we maar weer een taxi. Die is dan wel goedkoop, komt overal en voor de eigen deur. Maar zie er maar eens een te krijgen in de spits, tijdens zware regen of op afgelegen plekken. Heb je er eenmaal een dan kun je aan een weinig aangename rit beginnen. Een peuter en een kleuter zonder stoeltjes laten vervoeren door op zijn zachtst gezegd als idioten rijdende Singaporezen is niet bepaald veilig, zeker niet met een dreumes die de hele taxi door klimt en krijst. Ook om de weg te vinden zijn ze weinig nuttig, want de gemiddelde taxichauffeur kent de wegen van Singapore slechter dan ik. Zonder van tevoren nauwkeurig uitgeplozen routebeschrijving kom je niet ver.

Kortom, we hielden het nog geen drie maanden vol. Sinds een paar dagen zijn we de gelukkige eigenaars van een zwartglanzende bolide. Net op tijd voor het regenseizoen.