Seizoenen op z’n kop

We gingen een weekje ‘down under’. We stapten in het vliegtuig en ruim vier uur later landden we alweer. Het was vroeg, heel vroeg, in de ochtend. We lieten de ingeblikte lucht van het vliegveld achter de schuifdeuren, en snoven onze eerste Australische lucht op.

Mijn vermoeide lijf veerde meteen op. De lucht prikkelde mijn neus als frisdrank. Na de bedompte, warme lucht van Singapore vol stadsviezigheid was de geur van West Australië een letterlijke verademing. Met elke teug voelde ik mijn longen groeien. Ik proefde nieuwe, spannende smaken. Die van de Australische Bush. Eucalyptus, Peppermint Tree, en andere vreemde planten mengden zich tot een verkwikkend zoet bouquet. Mijn lijf was minder enthousiast dan mijn neus, en rilde. Zeventien graden, gaf de thermometer van onze huurauto aan. Maar het was nog vroeg, dacht ik hoopvol. Inderdaad zag ik in het uur dat volgde de temperatuur langzaam oplopen. Om hem daarna met elke kilometer weer te zien dalen, tot een regenachtige vijftien in Margaret River, onze vakantie bestemming. Hier waren we niet op gekleed. We hadden geen jassen bij ons.

Oktober is de Australische lente. In een klimaat van milde winters en hete zomers de lekkerste tijd van het jaar, zegt men. We hadden voor vertrek het weer in Perth bekeken, ruim vijfentwintig tot dertig graden, en zonnig. Daar hoefden we onze winterspullen dus niet voor uit de berging te halen. Onvoorbereid hadden we geen idee van de onbetrouwbaarheid van het Australische weer. Vier seizoenen in een dag. De wijnstreek Margaret River staat bekend als koele oase, vijf tot tien graden kouder dan Perth.

Maar we lieten ons niet kisten. We trokken al onze kleren in laagjes over elkaar aan en trokken erop uit, want de Australische lente is prachtig. Langs de kust met zijn azuurblauwe zee en parelwitte stranden bloeiden ontelbare geurige struikjes. Regelmatig brak de zon door en konden we ongelimiteerd genieten. Waar we in Singapore zo snel mogelijk de schaduw opzoeken als de koperen ploert zich laat zien, konden we ons hier eindelijk weer eens baden in zijn gouden stralen. Gelukkig had onze bungalow op de boerderij een houtkachel, en stookten we ook de avond warm.

Australië, een heerlijk land.  Vreemd wel, het einde van de wereld opeens zo westers. Rijdend door groene velden vol Friese koeien waan je je in Nederland, tot er een kangoeroe uit de bosjes hopt en je je realiseert dat die bomen geen lange rijen ondenkbaar ijle populieren, maar eucalyptussen zijn.

De sfeer is eerder Amerikaans, een van immigranten en pioniers. Van ruige natuur en saaie steden. Maar veel meer ontspannen, zorgen zijn voor morgen, nu gaat de barbecue aan. Het eten is zoet en vet, of juist diet en lite, toch zijn veel mensen te zwaar. De Engelsen namen de drank mee en de Australiërs brachten drinken tot nieuwe hoogten. Op zoek naar brood passeerden we ettelijke ‘drive-thru liquor stores’, maar de supermarkt bleef onvindbaar.

De vriendelijke mensen, de overweldigend prachtige natuur, de sprankelende lucht. Australië was geweldig. Nu ademen we weer de muffe, hete lucht van de eeuwige zomer in Singapore. Al ruikend weet ik: Er zijn ongelofelijk veel mooie plekken op de wereld, en ik wil ze allemaal bezoeken. Maar na twee maanden is Singapore al echt thuis.