Rustig vaarwater

Het water kabbelt lustig, het zonnetje schijnt. In een klein bootje tuffen we over het zeegat van Mandurah. Tijm, Linde en Jasmijn zijn om de beurt kapitein, sturend op schoot bij papa. De scheepsmaten zitten braaf op het bankje voorin.

De lucht is blauw, op een paar schapenwolkjes na, en het water voor ons leeg. ‘Wat een rust,’ verzucht ik, en strek mijn benen in de Australische lentezon. Dit is pas vakantie. Ik geniet van de stilte, tot een schel kwetterende meeuw rond ons bootje zweeft. Ik frons hem toe, en hij scheert krijsend weg.  

Niet veel later begint het.

 ‘Mama, ik heb honger.’

Ik zucht. Kunnen ze nou geen vijf minuten zonder eten? Gewoon genieten van de frisse buitenlucht?

‘Nee, nu even niet. We hebben net gegeten.’

Jasmijn rommelt door de tas.

‘Afblijven!’ snauw ik.

Ik spreek mezelf toe. Rustig blijven. Genieten. Niet escaleren. Jij bent de volwassene. Ik adem diep in. De zilte zeelucht doet zijn kalmerende werk.

‘Kijk,’ wijs ik, ‘een pelikaan.’

Het werkt. Vijf hele minuten wordt er gestaard naar de grote witte vogel met zijn lompe snavel. Dan vlieg hij weg. Majestueus zeilt hij over de luifel van ons bootje.

Twee seconden later begint het weer: ‘Mahama.’

‘Ja?’

‘We hebben honger.’

Ik heb er geen zin in. Ik ben ook op vakantie. Ik diep wat mandarijnen uit de tas en deel uit. Zes mandarijnen verder is de trek niet gestild.

Jasmijn heeft de tas weer te pakken. Haar graaiende vingers halen alles overhoop. Beet! Triomfantelijk steekt ze een gele zak omhoog.

Tijm laat zijn kapiteinsplek bij papa in de steek en holt naar achter. Ook Linde komt aangesneld.

‘Bananensnoepjes!’ juichen ze.

Weer geef ik toe. Ik heb nog steeds vakantie.

Met volle monden en handen stuur ik ze weg. ‘Genoeg, ga maar weer spelen. Varen. Kapiteintje spelen. Whatever.’

Maar steeds komen ze terug. ‘Bananensnoepjes, mama. Ik wil snoepjes. Ik wil. Ik wil. Mahama.’

Jasmijn, die nog niet kan praten, steekt haar hand weer in de tas.

‘Nee,’ zeg ik streng. ‘Genoeg. We zitten lekker op een boot. Op een prachtige lagoon. Ga eens rondkijken. Kom. Wie ziet er een dolfijn?’

Maar het azuurblauwe water is strak en leeg.

‘Bananensnoepjes,’ roepen ze, ‘nee!’ roep ik terug, en ze zetten het op een krijsen.

Ik vloek, binnen en buitensmonds. ‘Jullie zijn werkelijk, waar, on-ge-lof-e-lijk. We nemen jullie nog eens mee in een bootje, stelletje verwende snotapen. Je zit in een bootje, in Australië, op een prachtige lagoon. En het enige wat jullie kunnen doen is zeuren en zaniken om bananensnoepjes. De volgende keer blijven jullie gewoon thuis. Dan sluiten we jullie op in jullie kamer, met een zak bananensnoepjes. Dat vinden jullie leuker dan varen blijkbaar. Gaan papa en ik lekker samen in de boot.’

Het gekrijs zwelt verder aan, en het idee wordt steeds aantrekkelijker, lijkt steeds uitvoerbaarder. Ik knijp de zak in mijn hand stevig dicht, en overweeg het ding overboord te gooien. Op is op en weg is weg. Maar zolang het snoep in deze boot is zullen we geen rust hebben.

Kinderen, werkelijk waar. Doe mij maar het kalmerende geluid van schetterende zeemeeuwen.