De grote prijs

Singapore is in de ban van de Grand Prix. In eerste instantie was de heisa rond het aankomende spektakel geheel aan me voorbij gegaan. Totdat Roel me mailt dat hij kaartjes kan krijgen, en of ik mee wil. Hij kent mij al langer, zegt er meteen bij dat hij anders wel met collega’s gaat. Maar. Ja. Toch. Met die lange Singaporese werkuren en borrels en diners na het werk klinkt een avondje uit met mijn man aanlokkelijk. Liever naar een lawaaiige race dan weer alleen thuis. Ik heb er zelfs zin in. Tijm niet, hij is boos. Hij wil mee, roept hij stampvoetend schreeuwend. Ik leg uit dat de Grand Prix niet zo geschikt is voor jongetjes van vier. Dat het niet om de Piston Cup gaat vanavond. Maar ik onderschat mijn zoon. De Grand Prix is dan wel aan mij, maar niet aan de Singaporese kleuters voorbij gegaan. Het is het gesprek van de dag op school. Pas nadat ik beloof dat hij volgend jaar echt, ja echt, wel mee mag, bedaart hij.

Het leuke, en ja, ik gebruik leuk in één zin met een ‘sport’, aan de Singaporese Grand Prix is dat hij op straat wordt gehouden. Niks saai stadion waar je zittend rondjes kijkt tot je er tureluurs van wordt. Nee, de coureurs racen door de straten van het centrum, langs alle attracties van de stad. Met de hoge gebouwen van het central banking district op de achtergrond rijden ze langs het stekelige Esplanade-theater, het reuzenrad, de torens-met-surfplank-erop van Marina Bay Sands, en de kaden, waar de Merlion, half leeuw half vis, zijn water spuugt naar bootjes vol toeristen. Een heerlijke plek voor een avondwandeling, want de Singaporese Grand Prix vindt ’s avonds plaats.

Genietend van de zwoele avond lopen we naar het Grand Prix terrein. Opeens komt uit de verte een bulderend gebrul aanzetten. Het zoeft langs, over de brug boven ons, en verdwijnt suizend om de hoek. Na een paar seconden rust dendert de volgende explosie langs onze oren. Mijn oren tuiten al voor we het terrein op zijn. Aan alle kanten worden ons oordopjes te koop aangeboden. Kijkend van een tribune zien we amper meer, de raceauto’s suizen in snelle flitsen voorbij. Je hoort ze lang voor je ze ziet. Zoef, vroem, en weg zijn ze, tot de volgende zich aandient. Razendsnel. En dit is nog maar de warming up.

Het publiek rekt de halzen uit om het beter te kunnen zien. Elke keer als het geluid om de bocht aanzwelt steken honderden armen smartphones, camera’s en tablets omhoog. Men knipt, kijkt op het scherm, en vloekt tegen een plaatje van een lege weg. Wij lachen, en lopen verder over het terrein. Een race is al lang niet alleen maar een race. We zouden op ieder festival kunnen zijn. Er is muziek, theater, artiesten van over de hele wereld treden op in de pauzes tussen het lawaaigeweld. Ik geniet. De sfeer is gemoedelijk en gezellig, ondanks het lawaai. Groepen vrienden, gezinnen, iedereen is komen kijken. Een groepje blonde jongetjes zit stilletjes, met grote oordoppen op, de race te kijken op een groot scherm. Zo blond, dat kan niet anders en jawel, van dichtbij herken ik een klasgenootje van Tijm. Volgend jaar mag hij mee. Écht.