Boxville

Hij woont hier net twee weken, vertelt het jongetje me in de speeltuin van ons nieuwe condo. Iets langer dus dan wij. Het jongetje is duidelijk op zoek naar nieuwe vriendjes. Tijm, normaal altijd om vriendjes verlegen, heeft het te druk. Hij zeilt rond met grote, tropische bladeren geprikt op takjes. Jasmijn en Linde balanceren gevaarlijk op het klimrek. Tijm blijft na aandringen wegrennen, dus maak ik zelf een praatje.

Of we ook in Boxville wonen, vraagt het jongentje. 
Boxville, vraag ik?

Ja, Boxville. Na twee weken staat hun hele huis nog vol dozen. Hij vind het knap ongezellig.

O, lach ik. Ik schud mijn hoofd. Wij wonen hier pas vijf dagen, maar alles is uitgepakt.

Dozen maken me gek. Na elke verhuizing ga ik koortsachtig aan het werk. Die dozen moeten leeg. Een intercontinentale verhuizing is het allerergst. Niet alleen serviesgoed en speelgoed zit in dozen gepakt, álles is ingepakt. Om veilig vervoerd te worden in een zeecontainer worden de bank en de eettafel nog gewikkeld in meters papier en bubbeltjesplastic. Er werden dus geen meubels, maar grote witte pakken binnengedragen. Die allemaal, een voor een, moesten worden uitgepakt. Zelfs de prullenbak en de wasmand moesten we uit dikke lagen wikkelen. De mysterieuze witte pakjes bleven de trap maar opgedragen worden. Het leek wel Sinterklaas. Tegelijkertijd met de berg spullen groeide de laag verpakkingsmateriaal in de hoek van de kamer.

Maar nu, vijf dagen later, is er in de kamer geen doos meer te bekennen. Ook al was Roel de hele week weg op een conferentie. Dozen, ik moet ze wegwerken, sneller dan snel. Alleen op de slaapkamer staan er nog twee. Een met platen en fotolijstjes. En een met regenlaarzen, winterkleren en kleibeelden. De kasten zijn vol. Alle rommel die vroeger op zolder woonde, de kerstspullen, de slaapzakken die zo handig warm blijven tot vijf graden onder nul, de skikleren, ze zitten allemaal in de grote inbouwkast op Jasmijn’s kamer. In alle hoekjes gepropt, tot alles paste.

Het harde werk wreekt zich. Ik ben moe van een maand van huizen zoeken, schipperen tussen supermarkten, nieuwe scholen, taxi’s, bussen en verhuizen. Ik rol de weegschaal uit zijn witte papier, ga erop staan en schrik. Nu zie ik waarom de laatste weken mijn rokjes van mijn billen glijden als de kinderen eraan hangen. Er is vijf kilo af van mijn toch al lage gewicht.

Ik ben kapot, maar kan niet slapen. Mijn hoofd loopt over, in het donker draaien mijn gedachten door en door. In het holst van de nacht maak ik lijstjes in gedachten. Lijstjes wat te kopen, aan kasten, kisten en kratten. Aan meubilair voor op de balkons en het dakterras. Tropische planten in grote potten. Ik weet wel, ik moet rustiger aan doen. De boel de boel laten, en die laatste twee dozen vol. Gaan genieten van al het moois dat Singapore te bieden heeft. De geuren, kleuren en dat waar de stad beroemd om is: het heerlijke eten. Zodat die vijf kilo er snel weer aankomen en mijn billen veilig zijn voor de priemende blikken van voorbijgangers. Zodat ik jullie erover vertellen, lieve lezers, in de mooiste verhalen. Maar eerst ga ik uitrusten, want de zojuist bezorgde loungebank op het dakterras lonkt. Singapore is er morgen nog wel. En Boxville ook.

PS Ik weet dat ik foto's beloofd had. En ik heb ze gemaakt ook. Maar het kabeltje van het fototoestel is nergens te vinden, waarschijnlijk ligt het nog in ons serviceappartement. Nog even geduld dus...