We zijn er!

We zijn er. Al bijna een week. Er is zo veel te vertellen, zo veel te doen, maar zo weinig tijd en rust in mijn hoofd. Na een aangename reis, tenminste zo aangenaam als een vliegreis met drie kleine kinderen zijn kan, kwamen we aan in Singapore. De kinderen stuiterden dol van enthousiasme door het appartement. Maar voor we erop uit konden om alles te ontdekken moest de jetlag weggeslapen worden. Niet makkelijk op zo’n spannende plek. Gelukkig waren we de jetlag na een dag redelijk meester en waagden we ons de stad in. Met veel moeite trokken we de kinderen uit het zwembad, het peuterbad, de lazy river en de vele speeltuinen die ons complex rijk is.

In de metro gingen we naar de stad, om papa’s kantoor op de zestigste verdieping te bewonderen. Daarboven verschrompelde de hoogte van ons appartement op de twintigste verdieping tot eigenlijk helemaal niet zo hoog. Terwijl papa dingen regelde vergaapten we ons aan de havens, de boten en de wolkenkrabbers van de stad.

De volgende dag blijven we dichter bij huis. In het zwembad, natuurlijk, en weer de lazy river. In hun opblaasbanden drijven Tijm en Linde rondjes terwijl Jasmijn pootjebaden afwisselt met heel hard weglopen. Middag’s verkennen we de buurt, onder de HBD flats door (de nationale woningbouw van de Singaporese overheid), over de drakenbrug, langs de Chinese tempel, naar Ayer Rajah Food court. Daar vergapen we ons aan het heerlijk exotische eten, de geuren en kleuren van deze tropische stad. In de food court zijn er rijen stalletjes rondom kleine vaste tafeltjes. Je eet er voor heel weinig geld Chinees, Maleis, Indiaas, en nog veel meer onherkenbaar spannends. Hier vullen we onze buiken met fried rice, sateetjes, en interessante oranje tempehblokjes. Tijm en Linde moeten wennen aan het vreemde eten en eten mondjesmaat. Jasmijn zuigt grote glazen lime juice naar binnen door een rietje. Naast de food court is de markt waar je elke ochtend voor weinig geld het mooiste fruit, groente, vis en vlees kunt kopen. Fijner dan de supermarkt, waar de westerse artikelen op voorraad maar schreeuwend duur zijn, en veel dichterbij. Hier kopen we handenvol garnalen, vis, papaja, longanfruit, mangosteen, calamansi limoenen, Japanse zoete aardappels en nog veel meer. De melk, yoghurt en kaas die we in de supermarkt kopen kosten meer dan alle fruit en groente bij elkaar.

Weer thuis moet Jasmijn slapen, dus we blijven binnen. Binnen is klein. Binnen is hoog. Binnen houd ik continue mijn hart vast dat er niemand over het balkon valt. Ik wist niet dat ik zo’n hoogtevrees had. Over de rand kijk ik naar beneden naar de lazy river waar Chinese kindertjes rondjes rennen en mijn maag krampt samen. Liever kijk ik in de verte, naar de einder en de skyline van Singapore. Links de stad met zijn ontelbare torenflats. Rechts de haven vol schepen, containers en hijskranen. Ook de kinderen genieten van het uitzicht. Het glas van de omheining zit vol vette handafdrukken. Achter ons zakt de zon weg en de stad licht op. Wegen zijn lichtgevende tweekleurige slierten, de witte koplampen naar ons toe en rode achterlichten van ons af. De gebouwen schitteren als een eeuwige kerst. In het bad kijken we door, geen bad heeft zo’n mooi uitzicht als het onze. Ik ontspan, tot ik me realiseer dat de ramen boven het bad open kunnen en de kriebels weer terugkomen.

Als alle kinderen in bed liggen kijk ik weer van het balkon. Ik geniet van de stad, het rumoer, de voetbal wedstrijd die we live kunnen volgen in het stadion beneden en de lichtgevende skyline. Toch moet ik snel op huizenjacht. Naar een groter huis, met een balkon op de begane grond. Ik sla de laptop open.