Grote opruiming

De afgelopen jaren bleef onze boedel maar ophopen. Met elk geboren kind, elke bezochte carboot sale, dijde de huisraad verder uit. Gelukkig gingen we ook steeds groter wonen. Elke verhuizing verhuisden we dichte dozen vol spullen van de oude naar de volgende zolder. Maar nu is het anders. Niet alleen moeten we alles naar de andere kant van de wereld verschepen, maar vooral zullen we minder ruimte hebben. Als meer dan viereneenhalf miljoen mensen moeten wonen op een oppervlakte pakweg de helft van de provincie Utrecht, schiet er per persoon niet veel over, en de prijzen zijn navenant. Voor ons geen vrijstaand huis meer, zelfs één in een rijtje zal lastig worden. En geen huis betekent ook geen zolder.

Net als overal, geldt er in Singapore voor huizenprijzen: locatie, locatie, locatie. Hoe dichter bij het centrum hoe duurder. Helaas is verder de stad uit gaan makkelijker gezegd dan gedaan. Auto’s zijn onbetaalbaar hoog belast - de wegen zitten al verstopt genoeg en waar gaan al die mensen parkeren - dus moeten we binnen het bereik van de schoolbus blijven. Dicht bij metrostation en bussen. Wat ligt er precies tussen Roel’s werk in het centrum en onze school? Natuurlijk, de dure expatwijk.

Afwisselend gruwelend en glunderend surf ik over huizensites. De torenhoge flats. De charmantere stapelappartementen uit de jaren zeventig. De prachtige zwembaden en gemeenschappelijke tuinen bij de condominiums. Af en toe schakel ik naar foto’s van ons tijdelijke, gemeubileerde appartement. Het ziet er strak uit, modern, op de twintigste verdieping, met een bescheiden balkon. Maar wel uitzicht over de prachtige zwembaden, poedelbadjes, splashpark, lazy river, binnen en buiten gym, tennisbanen en wat al niet meer. Het lijkt eerder een vakantieparadijs dan een woning. Maar ’s nachts lig ik wakker. Zal Jasmijn van het balkon te pletter vallen of toch eerder verdrinken in het zwembad? Na lang woelen val ik eindelijk in slaap, me de borsthoge  omheining van het balkon inprentend, en het op onze laatste vakantie aangeschafte reddingsvest.

Gapend en met flinke wallen onder de ogen ga ik de volgende dag aan het werk met dringender zaken dan huizen kijken: Opruimen.

Ons huis wordt steeds leger. Met de zes kofferbakken vol huisraad, speelgoed en kleren die ik afleverde bij de Oxfamwinkel kan half Afrika gered worden. Ebay en ook de lokale freecycle website draaien overuren. Het opruimen voelt fijn. Mijn huis voelt luchtig en licht. Mijn garderobe is zomers en blij, bevrijd van zijn stoffige wintersheid. Ook de zolder wordt leger en netter.

Alleen Jasmijn’s kamer heeft het zwaar te verduren. Hij voelt kaal en leeg. Weg is houten stoel van omama waar ik nachten zat te voeden. Weg is de kast. Het babybadje. Slechts één  doos vol herinneringen, bij opa en oma op zolder geparkeerd,  rest er van mijn baby’s. Net als de wollen winterkleren hebben we de babyspullen niet meer nodig. Dat ze weg zijn is goed, en nodig. Toch moet ik even slikken. Gelukkig is er geen tijd voor treuren. Over tien dagen komen ze de container inpakken. Ik moet nog zoveel doen.