Konijn

‘Mama,’ vraagt Tijm. ‘Als we naar Singapore gaan verhuizen, gaat Puff dan mee?’

‘Nee, liefie. Dat gaat niet, je kunt niet zomaar een konijn meenemen in het vliegtuig.’

Tijm kijkt sip. Ik stel hem gerust: ‘We gaan een fijn nieuw huis voor hem zoeken,’ zeg ik, ‘met andere kindjes om mee spelen.’

Niet veel later is Tijm terug, een bezorgde frons tussen zijn wenkbrauwen.

‘Mama?’

‘Ja?’

‘Als we naar Singapore gaan, nemen we dan wel Jasmijn mee?’

Ik trek hem op schoot en knuffel hem hard. ‘Natuurlijk nemen we Jasmijn mee, gekkerd. Papa, mama, Tijm, Linde en Jasmijn. Wij horen bij elkaar.’

Hij peinst even. ‘Ik weet wat, mama. Puff kan bij Jenna wonen.’

Ik aai zijn hoofd. ‘Dat moeten we dan wel eerst aan Jenna’s moeder vragen.’

Maar Jenna’s moeder schudt haar hoofd. En geen van mijn andere vriendinnen toont interesse. Zelfs de kopers van ons huis, die gretig het klimrek en het speelhuisje overnemen, weerstaan zijn chocoladebruine charme.

Ook Puff’s hok werkt niet mee. Hoopte ik nog dat zijn riante huis van twee verdiepingen met buitenren mensen over de streep zou trekken, na zes jaar en twee verhuizingen blijkt het flinke barsten te vertonen. De scharnieren bij de deur laten los, en door herhaaldelijk vastschroeven splijt het hout. Er is weinig oplappen meer aan. Ik duw de deur aan en stut hem met het oorloze stenen konijn. Zuchtend aanschouw ik mijn lodderige werk.

Die avond, bij vrienden, probeer ik het weer. Met grote grijns suggereer ik dat hun konijn een vriendje nodig heeft. Mijn vriendin grijnst terug. Ze hadden er twee, twee zussen nog wel. Ze knokten voortdurend. Ik pleit hard voor mijn gecastreerde mannetje met zachtaardig karakter. Uitgebreid bezing ik zijn lof: Hoe hij ’s avonds als je hard in je handen klapt meteen braaf zijn hok in rent. Hoe hij zich lief en zonder mokken laat rondslepen door peuters en kleuters. Hoe hij nooit bijt of krabt, en er zo gezellig bij komt als je in de tuin zit. Dat hij de borders en moestuin leegvreet houd ik maar stil. Mijn pogingen zijn toch tevergeefs.

We zijn laat thuis, en pas de volgende dag zie ik de deur van het hok uit zijn voegen hangen. Ik stuur Roel naar buiten om hem degelijk te repareren.

‘Puff zit er niet in,’ roept hij naar binnen. Ik kom helpen zoeken maar hij wijst al: ‘hij ligt daar, dood. Nou dat scheelt weer.’

Boos kijk ik hem aan, en voel tranen opwellen. Ik roep mezelf tot de orde. Wat nu? Wat doen we met de kinderen? Moffelen we hem stiekem de container in?

Puff ligt er vredig bij, stijf en slapend, in zijn nek een rij kleine gaatjes. Zo zinloos, hoe de vos hem greep, zonder een hap te nemen. We halen de kinderen erbij. Ze aaien en zeggen gedag, terwijl papa graaft. Samen gooien ze handjes aarde op het zachte wollige hoopje, dan plukken Tijm en Linde de tuin leeg en gooien de bloemen op het kleine grafje.

En ik? Ik kijk toe met Jasmijn op mijn heup en voel me schuldig. Omdat het mijn schuld is, van die deur. Maar vooral omdat het stiekem wel handig is. Een hele nare gedachte.