Regelwerk

Om zeven uur sta ik op en ga aan het werk. Tijm is ook op en gaat braaf met een paar vellen papier en doos stiften aan tafel zitten. Ik duik achter de computer, om de mail uit Singapore te checken. Immers, alles wat in onze middag is verstuurd, wordt pas in onze vroege ochtend beantwoord. Halverwege de mail waarin de verhuurder aankondigt dat het contract voor ons tijdelijke appartement niet leesbaar gescand was hoor ik boven gebrul. Jasmijn is wakker en wenst melk. Ik leg haar met fles op de poef.

Terug bij de computer probeer ik tevergeefs het opnieuw ingescande, nu veel te grote, document te attachen. Voor het me lukt hoor ik in de gang gestommel, dan gehuil. Linde, de slaap nog in haar ogen, heeft zich gestoten aan de balustrade. Ik troost haar met warme anijsmelk en zet haar op de bank. Ik neem de rest van de mail door en zet een vlaggetje bij alles wat actie of antwoord vergt. De schoolbus die alleen plek heeft voor Tijm, niet voor Linde. De verhuizers die vragen of we al besloten hebben of we hun aannemen of toch de concurrent. De gepeperde rekening van de administratie van de school. De datum voor het afscheidsavondje uit met vriendinnen die ik moet bevestigen. De order voor mijn boek. En help, de deadline van het tijdschrift waarvoor ik werk, drie glutenvrije kindergerechten, met verhaal en recept, helemaal vergeten, is ook vandaag. Mijn mailbox stroomt over. De hele week al wordt mijn takenlijst langer en langer, nooit korter. Maar vandaag is mijn werkdag, mijn vrije dag. Werken aan mijn nieuwe boek heb ik voorlopig opgegeven. Vandaag moet de inbox leeg.

Tussendoor scan ik vluchtig de overige, veel leukere mail. Een vriendin, zwanger van een tweeling. Een oud klasgenoot die mijn boek zo leuk vond. Gestresst dwaalt mijn blik weer naar het woud van rode vlaggetjes in mijn inbox, dan naar het klokje rechtsboven en ik schrik. Acht uur!

Om negen uur moet Tijm op de peuterschool zijn, en niet te laat, want hij heeft zijn allereerste schoolreisje, naar de kinderboerderij. Opgewonden tekent hij al een uur lang paarden, koeien en geiten. Niemand is nog aangekleed, niemand heeft ontbeten. Na een hectisch half uur is iedereen gevoederd en gekleed. Als na tien minuten en net zoveel dreigementen Tijm nog steeds zijn schoenen niet aanheeft roep ik, dat als hij nu zijn schoenen niet aandoet we te laat gaan komen, en we de bus zullen missen. Ondanks de paniek en het gegil dat volgt, zit er vijf minuten later pas één schoen aan zijn voeten.

Weer thuis, de meisjes bij de gastouder, Tijm zeer opgewonden in de bus, nestel ik me met mijn computer op de bank. Ik kijk naar mijn actielijst, naar de klok, en stiekem even naar de foto van het zwembad bij het tijdelijke appartement waarvan ik het contract eindelijk naar Singapore heb weten te krijgen. Ik heb een nieuwe bikini nodig, realiseer ik me. Als een spijbelend schoolkind surf ik door webwinkels en ik beloof mezelf: als ik om twaalf uur mijn actielijst heb afgewerkt mag ik even naar de stad. Bij mijn kinderen werken beloftes noch dreigementen. Bij mij misschien wel?