Naar een warm land

Drie sippe neuzen drukken tegen de glazen ramen van de achterdeur. De buitenkant zit vol druppels. Het regent. Alweer. En het is koud. Kom, trekt Tijm zijn zusjes mee. Ze pakken de rugzakken en Tijm’s koffertje en lopen de trap op. In de koffer proppen ze hun kleren. Linde’s nieuwe roze zomerjurk en de gele met de witte stipjes. Tijm zijn favoriete korte ruitenbroek en zijn nieuwe T-shirt met de giraf. Ze vergeten de zwempakken en handdoeken niet. In het voorvakje gaan de tandenborstels.

Tijm doet zijn nieuwe korte broek vast aan, die met de bloemen, en zijn iets te kleine lievelingsshirt van het kameleondorp. Linde hijst zich in haar aardbeienjurk. De slippers gaan aan hun tenen. Jasmijn drentelt eromheen met haar opblaaszwemband. Hoe ze ook propt, opgeblazen past hij niet in de koffer.

Als ze zwaarbeladen de trap afkomen vraag ik wat ze gaan doen met al die spullen.

‘We gaan verhuizen,’ antwoordt Tijm. ‘Naar een warm land.’

‘O, lekker,’ vraag ik, met een blik op het grijs buiten. ‘Mag ik ook mee?’

Het mag.

Tijm zet alle stoelen op een rijtje. Het berenstoeltje, het oude rieten stoeltje, de eettafel stoelen en de oranje kinderstoel. We gaan met het vliegtuig.

Jasmijn klimt op de berenstoel.

‘Die is voor jou mama,’ wijst de stewardess naar de eettafelstoel achteraan.

Ik ga zitten terwijl Tijm de bagage inlaadt. ‘Waar gaan we naartoe?’

‘Australië,’ roept de piloot.

‘Nee, Singapore,’ roept de stewardess.

Voor er ruzie komt breek ik in. ‘Als we nou via Singapore naar Australië vliegen?’ stel ik voor. ‘Dat doen echte vliegtuigen ook. Want in één keer naar Australië vliegen is te ver. In Singapore moet het vliegtuig even uitrusten. En bijtanken.’

Pas als het voltallige personeel heeft ingestemd stijgen we op. Maar boven de Indische Oceaan dreigt gevaar. Een passagier besluit het vliegtuig te verlaten. 

‘Jasmijn, nee!’ roept Linde nog. ‘Ze valt in zee, help!’

Maar Jasmijn is er al uit. ‘Laat haar maar,’ wijs ik. ‘Ze heeft haar opblaaszwemband bij zich.’

Rustig en zonder problemen vliegen we verder.

‘We gaan landen, in Singapore,’ kondigt de piloot aan.

We maken onze riemen vast en houden ons stevig vast voor de landing. Als ik wil uitstappen protesteren de piloot en de stewardess heftig. We moeten nog naar Australië. 

‘Nee mama,’ roept Tijm, ‘dan hebben we helemaal niemand meer.’

Ik kijk om me heen, en krijg een idee. Ik zet Poppa, Liesje, Nelly en Eend op de lege stoelen en het vliegtuig is weer vol.

‘Vliegen jullie maar verder,’ zeg ik. ‘Mama moet aan het werk. Mama heeft het heel erg druk. Mama moet nog een heleboel regelen.’

Want het is veel werk, verhuizen naar een warm land. Er moeten verhuizers gevonden, vluchten geboekt, een tijdelijk huis gevonden, scholen aangemeld, rotzooi uitgezocht, een huis overgedragen, spullen verkocht, een konijn ondergebracht en afscheidsfeestjes georganiseerd. 

Even later, achter de computer, komt Tijm bij me staan. ‘Hoeveel nachtjes slapen nog, mama, tot we gaan verhuizen?’

Ik tel af. En al tellend bekruipen euforie en paniek me tegelijk. Nog maar veertig. Veertig nachtjes slapen. En dan gaan we naar Singapore!