Een stukje Holland in de tropen

Die nacht kan ik niet slapen. Mijn zenuwen maken mijn maag tot een nare, harde klont. Dat, of het eten van de hawker, dat ik natuurlijk nooit had moeten eten, vol knoflook, chili en gluten, maar o zo goddelijk dat het me het waard leek. De gedachten buitelen rond en rond door mijn hoofd, kronkelend, heen en weer tot ze alle rede en ratio kwijt zijn. De mogelijke nieuwe huizen die ik moet bekijken, de helper die warm aanbevolen kwam en die ik moet bellen, de kinderen die nog steeds niet gewend lijken aan het klimaat, het balkon waar ik in vlagen van angst, hoogtevrees en verstandverbijstering af wil springen. En de school. Vooral de school. Het lijkt wel of niet Tijm, maar ik morgen mijn eerste schooldag heb. Als ik om vijf uur mijn bed opgeef ligt hij nog in zoete rust. Wanneer ik me een paar uur later met grauwgrijze wallen, worstelend met een krijsende Jasmijn, in de taxi wurm stuitert Tijm opgewonden mee.

Aangekomen op school zijn we een van de eersten. Tijm’s bravoure krimpt en verlegen kijkt hij de klas rond. Maar de juf wijst op een stoel in de kring en dapper gaat hij zitten. Ik loop even naar de administratie, en als ik terug ben zie ik hem verlangend kijken naar twee wild spelende jongentjes. Hij wil zo graag nieuwe vriendjes in dit vreemde land. Maar de andere kinderen hebben samen in groep één gezeten. Ze kennen elkaar en de school al. Tijm is zo nieuw als je maar kan zijn, in dit land en op deze school. Voor hem is het de allereerste dag op de grote school. Groep één heeft hij nooit gedaan maar mag hij overslaan om bij zijn leeftijdsgenoten te komen.

Als ik na de informatiebijeenkomst voor nieuwe ouders weer langs zijn klas loop zie ik hem breed grijnzend rondspringen met een jongetje in een geel t-shirt. Even later loopt de hele klas in een rijtje door de gang, hand in hand, naast hun toegewezen maatje. Tijm huppelt voorbij met het jongetje in het gele t-shirt. In het voorbijgaan stelt hij hem voor. ‘Mama, dit is mijn nieuwe vriend. Hij heeft een Angry Birds t-shirt, kijk, net als ik.’

Later, in de assembly, worden de nieuwe leerlingen voorgesteld. De maatjes mogen mee naar voren. Elkaar afwisselend duwend, trekkend en omarmend staan Tijm en zijn maatje giebelend vooraan. Tijdens het schoollied laat ik mijn blik over de zingende kinderen gaan. Veel blonde kopjes, afgewisseld met zwarte, Aziatische haren. Tijm en Linde passen er naadloos tussen. Ze vallen niet meer op in hun kleurige Nederlandse kleren, zoals ze dat in Engeland deden. We zijn verder weg van Nederland dan ooit, maar opeens zitten we er middenin. Raar, fijn, vertrouwd, maar ook verontrustend. Ik duw mijn ergernissen over de Hollandsheid, die me opeens teveel wordt, weg en laat me meesleuren in de vrolijkheid. De sfeer, het erbij horen, het samen in de tropen gevoel van deze school, het doet me denken aan de scholen uit mijn eigen jeugd. En daar was helemaal niets mis mee.

Als ik Tijm die middag ophaal is hij moe en bezweet.

‘Was het leuk op school?’ vraag ik.

‘Ja,’ straalt hij.

‘Wat heb je allemaal gedaan?’

‘Weet ik niet. Alles.’

Ik knik. Hetzelfde antwoord als altijd.

‘Morgen weer?’

‘Ja,’ knikt hij vrolijk, ‘morgen wil ik weer.’

‘Mooi,’ aai ik over zijn hoofd, en grijp in mijn tas om de taxi terug te bellen.

We zijn allemaal toe aan een middagdutje. Ik nog het meest.