De bank

We hebben een Singaporese bankrekening nodig. Roel heeft telefonisch een afspraak gemaakt. Al een paar keer, maar steeds komt er iets tussen. Zaterdagochtend half negen is de nieuwste afspraak. Maar we kunnen ook later binnenlopen, beaamt de bankmanager desgevraagd. Ze zijn tot één uur open. Als we om elf uur aankomen kijkt de bankmanager vertoornd. Hij wijst mopperend op zijn horloge.

Roel sputtert tegen dat hijzelf zei dat het ook later kon. Minzaam kijkt de bankmanager op ons neer vanachter zijn welkomstbalie, en wijst hoofdschuddend naar een wachthoekje achterin de ruimte.

Met zijn vijven, twee steppen en een buggy blokkeren we de doorgang onhandig. Jasmijn probeert te steppen, maar het is druk in de bank. Een lange rij zigzagt naar de loketten. Geïrriteerd wurmen mensen zich langs ons naar de trap achter ons. Een half uur, veel snacks en veel gegil later mogen we verhuizen. De steeds vertoornder kijkende bankmanager wijst naar een hokje tussen twee halfhoge schotten. Er staat een bureau, een computer, een telefoon en twee stoelen. We wurmen ons erin. Na tien minuten beginnen we steeds bozer in de richting van de bankmanager achter zijn balie te kijken. Er komt zo iemand aan, zegt hij. Tot drie keer toe. IJzig zie ik hem denken, moet je maar op tijd komen.

Uiteindelijk komt een wat gezette, verlegen Chinees-Singaporese het hokje binnen. Een uur, heel veel formulieren, nog meer snacks, gegil, wriemelhandjes aan alles wat los en vast zit, en een paar blokjes om op de step verder, zijn we klaar. We hebben een bankrekening, een chequeboek, twee bankpasjes, en twee apparaatjes voor internetbankieren. Het koste wat, veel tijd en heel veel moeite. Maar het is gelukt.

‘Wacht even,’ zegt Roel voor we weggaan. ‘Ik heb nog wat papieren die moeten geautoriseerd door ‘een bankmanager’. Gaan jullie vast een restaurant zoeken, dan regel ik dat nog even.’

Opgelucht verlaat ik met de jengelende kinderen het ijzig gekoelde pand en loop de warme buitenlucht in. Een kwartier later, terwijl ik de menukaart bestudeer, komt Roel het restaurant binnen. Hij hangt zijn jas over een stoel, bestelt drinken en zegt achteloos: 'O ja, ik heb trouwens de rekening weer opgezegd. Dat pasje kun je weggooien.’

Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Haha, heel grappig.’

‘Nee, echt waar.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou, die kerel weigerde die papieren te ondertekenen. Hij wilde ze alleen stempelen, maar dat was niet genoeg. Hij bleef maar weigeren. Toen dreigde ik alles weer op te zeggen. Ze zijn daar ongelofelijk klantonvriendelijk, hij werkte de hele ochtend al op mijn zenuwen. En hij liep gewoon weg, zonder iets te zeggen.’

Ik wil denken dat het een grap is, maar in Roel’s schuldige ogen zie ik de waarheid.

Dikke gillen wellen in mij op. ‘Wil je beweren dat ik twee uur lang met drie jengelende kinderen in een ijzige bank heb gezeten voor NIETS? Dat we nu geen bankrekening hebben?’ En zo gil ik nog wat door.

Het kost zeker een kwartier, en een groot glas koude cola met veel ijs tot ik er om kan lachen. Om de stijve bankmanager met zijn chagrijnige hoofd en minzame mond. Om de rode konen van het opgelaten, gezette Chinese meisje toen ze de formulieren uitprintte die de met veel moeite aangevraagde rekening weer ophieven.

Het was een harde les, maar we hebben wel wat geleerd. De klant is hier geen koning. Hij dient zich te allen tijden aan het protocol te houden. Dan komt het wel goed. 
Op naar de volgende bankmanager.