Rustpunt

Ik heb reuma. Vervelend. Meer dan vervelend, slopend. Alsof drie kinderen van nul tot drie niet genoeg zijn, er moet nog wat pijn bij. Zwangerschapshormonen zijn een weldaad voor de reumapatiënt. Jammer van de misselijkheid en moeheid, maar wat een luxe, pijnvrij zijn. Werd ik daarom steeds weer zo snel weer zwanger? Wellicht. Hoe dan ook, de ziekte is grillig, en nu, vier maanden na de bevalling, zijn de hormonen uitgewerkt en steekt het brute beest heftig zijn kop op. Bechterew. Het klinkt zo mooi. Chic. Maar dat is niet.

Er is weinig aan te doen. Medicijnen mogen niet, die sijpelen door in de borstvoeding. Stoppen met borstvoeding? Nee. Ik weet wel, poedermelk is prima, een waardig alternatief. Maar, net als kant en klaar maaltijden, babyvoeding uit potjes en wegwerpluiers, niets mis mee, gemak dient de mens, ook ik grijp er wel eens naar als het zo uitkomt, maar niet voor elke dag. Borstvoeden past bij mij. Ik geniet, ik ontspan, van die eet en knuffelsessies. Het gesmak. Het warme lijfje tegen me aan. Puur natuur. Ook Jasmijn geniet. Denk ik. Eigenlijk weet ik wel, als ik weg ben sabbelt ze met hetzelfde gemak en genot flessen leeg. Het maakt haar weinig uit. Nee, het is voor mezelf dat ik de brui niet aan de borst wil geven. Egoïsme. Ik, de altruïstische moeder.

Dus. Medicijnen mogen niet. Fysiotherapie helpt niet. Wat wel? Rust. Die rug niet te zwaar belasten. Ik beloof mezelf, gun mezelf, dat ik mag blijven voeden, als ik minimaal twee keer per dag een half uur op de bank ga liggen. Rusten.

Een geweldig plan. Ik begin meteen. Jasmijn slaapt in de box. Tijm en Linde spelen lief boven. Een half uurtje, meer heb ik niet nodig. Ik zet een kopje thee, gris een tijdschrift van de grond. Wacht even, eerst Linde op het potje, voor het mis gaat. Met het volle potje loop ik richting de wc, langs de wasmachine. Vol natte was. Als ik die te laat buiten hang is hij voor zonsondergang niet droog. O, de wasteil is vol. Ik vouw hem even leeg, berg de was weg. Een kwartier later wappert de was in de wind. Even sta ik stil, geniet van de zon, kijk de tuin rond. Wacht eens. Die net gezaaide plantjes zijn erg droog. Even sproeien. O, het konijn heeft ook al geen water meer. Tien minuten later loop ik naar binnen, ik gris wat speelgoed weg onder de struiken. Pluk wat onkruid. Auw. Een steek in mijn rug. Streng spreek ik mezelf toe. Rusten. Nu!

Ik loop naar binnen, pak de inmiddels koude thee, het tijdschrift en zak neer op de bank. Mijn billen raken de bank en ik hoor gekrijs, boven: ‘Mama, kom hier!’
Ik wervel naar boven, wijs terecht, kus af en spreek streng toe. Weer naar beneden. Nog een gil, nu uit box. Jasmijn heeft dorst. Eindelijk dan, op de bank, Jasmijn aan mijn borst. Hèhè. Ik zit. Rust.