Hap

Jasmijn krijgt pap. Perenpap. Vanuit de wipstoel lacht ze breeduit als ze het bakje ziet aankomen. Een wijdopen grijnsmond, vragend om een hap. De hap verdwijnt in de mond. Even kijkt Jasmijn verbaasd, ze fronst, een beetje boos. Ze smakt met haar lippen. Haar tongetje duwt de pap naar buiten, hij druipt over haar kin. Jasmijn heeft een baard. De lepel scheert de hap op, en duwt hem weer naar binnen. Jasmijn smakt, haar tong mummelt en ze slikt. Nu lacht ze weer. Ze doet haar mond open. Nog een hap, mama. Elke hap gaat er in, een paar keer opnieuw. Het bakje is zo leeg. In sneltreinvaart.

Terwijl Jasmijn eet houden Tijm en Linde een picknick. Het tafelkleed ligt op de grond, het eten erop. De blikjes baked beans. De houten ijsjes. Het plastic fruit. De hele winkel is leeg gekocht. Op de bank zitten ze op een rij. Poppa. Rastapoppa. Nelly. Tijm’s baby. Eén voor één worden ze gevoerd. Tijm’s baby krijgt worst, netjes in stukjes, op een bordje. ‘Mama, mijn baby eet worst. Dan wordt mijn baby heel groot.’
Poppa draagt een slab, een heel grote slab. Haar wordt pap gevoerd, met een lepel. Linde is een keurig meisje, ze veegt Poppa’s mond af met een doekje. Rastapoppa krijgt een ui. Nelly een beker drinken.

‘Jasmijn is zo klein, hè mama.’ Tijm houdt zijn duim en wijsvinger vlak bij elkaar. ‘Jasmijn moet eten. Dan wordt ze héél groot.’
‘Zo klein is ze toch niet? Ze is al best groot. Zo groot.’ Mama wijst met haar handen.
‘Nee,’ roept Tijm, ‘ze is zó klein. Ze moet meer eten.’
Jasmijn krijgt een ijsje. Een raketijsje. Ze houdt het stokje vast in haar hand. Ze zwaait het heen en weer. In haar andere hand krijgt ze Tijm’s worst. Linde duwt een blikje baked beans in haar mond. Jasmijn schuift het weg. Liever sabbelt ze op haar hand. Dat mag niet van Tijm, hij duwt de hand weg. ‘Jasmijn moet meer eten. Heel veel dingen.’
Ze krijgt een citroen. En een gebakken ei. Tijm moedigt aan: ‘Mmm. Jasmijn gaat groter worden van al dat ge-eet.’
Hij zingt het uit. ‘Groter, groter, groter, groter. Mmm. ’

Tijm wil echt eten. ‘Ik heb honger mama,’ jengelt hij.
‘Wil je een boterham?’ antwoord mama. ‘Of een banaan?’
‘Nee,’ zegt Tijm, en dan, met een flirtende glinster in zijn ogen: ‘Snoepjes?’
‘Nee. Je krijgt nu geen snoepje. We gaan zo eten. Je mag wel vast een boterham.’
‘Nee,’ antwoordt hij boos. Ik wil niets. Ik heb geen honger.’
‘Maar je moet toch eten, dan wordt je ook groot.’
‘Ik ben al groot,’ zegt Tijm. Hij loopt weg.

De picknick gaat verder achter de bank. Er klinkt gesmak en geslurp. Geknabbel en geknaag. Een zakje ritselt. Een zakje ritselt? Snel gaat mama kijken.
Vier ogen kijken schuldig op. Achter Linde’s hand zit een bruine mond verstopt. Mama’s ogen volgen het spoor naar de keuken. Het krukje voor het aanrecht. Het open kastje...