Honger

Jasmijn gilt. Jasmijn heeft honger. Sliep ze een paar weken geleden nog verzadigd van mama’s melk door van zeven tot zeven, nu gilt ze ’s nachts elke drie uur het huis wakker. Om mama. Melk, melk, meer melk mama. Dus mama geeft, steeds weer. Voeden als beloning voor aanstellerij, aandachtvragen of niet willen slapen doen we niet. Maar echte honger moet gestild. Jasmijn groeit er flink van. Als een reuzenbaby puilt ze uit de kinderwagenbak. De melk lijkt niet langer genoeg. Meer wil ze. Meer dan melk. Boos kijken haar kraaloogjes me aan over mijn borst. Na dagen van veel aanleggen is mijn voorraad weer netjes op peil, toch is het haar niet genoeg. De borst is leeg maar de honger blijft, een nieuwe borst wil ze niet. Tijd voor pap? Voor fruit, groente en ander lekkers? Papa vindt van wel. Hij is de gebroken nachten zat. Maar ze is nog geen vier maanden oud. Mag dat wel?

De wetenschap is verdeeld. Zeer verdeeld. Nadat Tijm was geboren mocht je beginnen tussen de vier en zes maanden. Als je kind eraan toe was. En liever later dan vroeger. Net voor de vijf maanden hield hij, en wij, het niet meer uit. Vanwege de familiegeschiedenis wachtten we tot negen maanden met het geven van gluten. Dat zou de darmen de kans geven verder te rijpen en de kans op allergieën verkleinen. Toen Linde geboren was waren er nieuwe inzichten. Gluten moesten juist vroeg gegeven worden, voor de zes maanden, en dan in kleine beetjes. Nu Jasmijn geboren is zijn er weer nieuwe feiten, nieuwe onderzoeken, nieuwe meningen. Je zou denken dat ik deze kinderen decennia in plaats van ruim een jaar na elkaar heb gekregen. Wachten tot zes maanden met vast voedsel zou juist toch schadelijk kunnen zijn. Duidelijkheid is ver te zoeken. Wetenschappers vechten elkaar de tent uit. Moeders die het beter weten maken de wetenschappers en elkaar af op online fora. Adviezen van instanties zijn tegenstrijdig en onduidelijk. Moeders worden er onzeker van. Ze weten het niet meer. Ik althans. Als Nederlandse in Engeland vraag ik me af: moet ik de Nederlandse adviezen aanhouden of de Engelse? Zijn Engelse babydarmpjes anders dan Nederlandse? Hoeveel van dit soort richtlijnen is überhaupt zinnig, hoeveel is klinkklare onzin?

Na het lezen van weer een welgemeende maar fanatiek expliciete mening welt er een geweldig diepe, wanhopige, schreeuw op uit het diepst van mijn borstkas. Genoeg. Boeken en internet uit. Weg ermee. De enige richtlijn die ik ga volgen is die van het gezonde verstand. Een verwaarloosd instituut in deze tijd van overgeorganiseerde consultatiebureaus, WHO richtlijnen en immer uitdijende stapels baby-verzorgingsboeken. Het ene kind is het andere niet. En ouders kennen hun eigen kind het best. Ik kijk dus naar mijn kind. Heeft ze honger, dan krijgt ze eten. Op de manier die mij goeddunkt. De enige die geraadpleegd wordt is papa. Moeders van nu, gooi ze overboord, de adviezen, de richtlijnen, de wetten en de regels. Vertouw op het oergevoel wat je stelselmatig geleerd hebt te onderdrukken: het moedergevoel. Het moedergevoel is goed. We kunnen het!