Van baby’s en peuters, dag en nacht

Er zijn veel dingen over baby’s die je geheugen netjes verdringt. Elk kind is opnieuw helemaal wennen. Vergeten was je het. Dat je er zo weinig van snapt soms. Dat ze hartverscheurend kunnen huilen terwijl jij als ouder er vertwijfeld bij staat. Hebben ze te veel gegeten? Te weinig? Buikpijn? Vieze luier? Willen ze niet slapen omdat ze niet moe zijn? Of juist te moe? Of stellen ze zich gewoon aan? Het kan allemaal. Of geen van allen. Driejarigen kunnen je, helaas niet per se altijd helemaal naar waarheid, wel uitleggen wat ze dwars zit. Zelfs eenjarigen zijn nog redelijk te lezen. De moe-huil, de ik-ben-gewoon-boos-krijs, de ik-heb-honger-gil. Ik herken ze wel. Maar pasgeborenen hebben maar weinig standen. Doodstil. Urmen. En gillen.

Gelukkig huilt Jasmijn niet veel. Maar als ze het doet dan doet ze het, net als broer en zus destijds, ’s avonds laat. Zo ongeveer tussen tien en een. Net wanneer papa en mama naar bed gaan. De hele dag slaapt ze, beneden, vrolijk door het geschreeuw en de avances van grote broer en zus heen. Wordt het huis donker en stil dan ziet ze haar kansen schoon. Wakker.

Die avances van broer en zus zijn vertederend, doch gevaarlijk. Het eerste wat Linde riep toen ze aan haar zusje werd voorgesteld was: ‘Muts!’
Niet onaardig bedoeld. Linde houdt nu eenmaal van mutsen en Jasmijn had er een op. Meteen trok Linde hem af. En deed hem weer op. Af. Op. Af. Op. Jasmijn vond het wel best en sliep vrolijk door. Ook het volgende spel doorstond ze stoïcijns. Linde wees aan. ‘Neus.’ Eerst Linde’s neus. Dan die van Jasmijn. Daarna kwam ‘Oor.’ Nog een oor. Dan de mond. Prik. Het haar. Trek. Linde's blonde en Jasmijn’s donkere lokken. Een verschil van dag en nacht. Onvoorstelbaar dat Linde’s witblonde haar ooit dezelfde kleur was. Enthousiast gaat Linde’s vinger in Jasmijn’s buik. ‘Buik!’ Ze sjort aan de romper, zoekt de navel. Met een ‘Nee Linde, voorzichtig,’ trek ik haar weg.

Tijm pakt het rustiger aan. Om te beginnen dan.
‘Hallo Jasmijntje,’ fluistert hij in haar oor. ‘Ik ben je grote broer.’
Hij kijkt me vragend aan. ‘Ik wil haar een kusje geven mama.’
‘Dat mag,’ knik ik, ‘wel voorzichtig. Zachtjes.’
Het eerste, zachte, kusje neemt ze onverstoorbaar in ontvangst. De volgende, al iets harder, ontlokt een urm en een kreun. Later knuffelt hij haar bijkans plat en bedelft hij haar onder de kussen. Ze kreunt harder, geeft een hoge piep, en slaapt verder zodra ik Tijm van haar aftrek. Zo verdraagt ze honderden kusjes per dag. Onbewogen slaapt ze door.

Door alles slaapt ze heen. Haar vader die haar probeert wakker te plagen, moe te maken, maar na een minuutje opgeeft en haar verliefd tegen zich aanknuffelt. Haar grote zus die haar in de wipstoel wipt tot ze bijna tegen het plafond vliegt. Haar broer en zus die luidkeels ruziemaken, krijsen en gillen. In de oude kinderwagen van oma, terwijl ze door het huis geduwd, gebotst en gebutst wordt. Rustig en engelachtig slaapt ze door. Totdat het tien uur is en papa en mama naar bed willen. Dan begint haar dag.