De ideale kraamhulp

Nederlandse vriendinnen kijken me vaak medelijdend aan: ‘Wat, bestaat er geen kraamhulp in Engeland?’
Nee. En als ik vervolgens vertel dat ik daar wel blij om ben dan schudden ze ongelovig hun hoofd. Wie wil er nou geen gratis hulp in huis voor een week?
Wij dus. Zo’n vreemde in huis die zich met alles gaat bemoeien? Met hoe je je kind voedt, kleedt, wast en laat slapen? Die zich meester maakt van jouw spullen, jouw keuken, jouw huis? Ik ril ervan.

Ik weet nog goed hoe we ons voelden, die eerste keer. Toen de midwifes ons thuis achterlieten met Tijm, twee uur oud. We keken elkaar aan en dachten, daar is hij dan. Onze zoon. Wat moeten we ermee? Alle zorgvuldig vergaarde boekenwijsheid was op slag verdwenen uit mijn hoofd. Baby’s. Wisten wij veel. Wij modderden wat aan die eerste dagen. Met z’n drietjes. Want veel bezoek was er nog niet. De familie was zo snel het kanaal niet over. En de Engelse vrienden wilden zich beleefd niet opdringen de eerste week. Af en toe kwam er een midwife langs voor controle en goede raad. Verder vogelden we samen alles uit. Hoe het allemaal moest met zo’n wurmpje. Drinken aan de borst. Dat bleek best moeilijk. Of hoe je een luier moet verschonen. Dat leerden we snel genoeg. Hoe en wanneer in bad. Hoe in slaap te knuffelen. Hoe een autostoeltje in hemelsnaam werkt. Na een week kregen we het aardig in de vingers. Door trial and error. Zelf ervaren en geleerd. Zodat we iedereen die commentaar had konden vertellen dat dit was hoe we het deden. Dat dit voor ons werkte. Het was een heerlijk rustige, knusse, intieme tijd, die eerste kraamweek met zijn drieën. Ik denk er graag aan terug.

Deze kraamweek is heel anders. Met twee peuters is de rust ver te zoeken. De familie weet de boot sneller te vinden. Ook de vrienden komen, drie jaar verder, eerder langs. In huis heerst een vrolijke chaos. Maar ik geniet er van. Als ervaren ouders weten we hoe het werkt, baby’s. En Jasmijn ontpopt zich als modelbaby. Ze slaapt, drinkt, poept, plast, en dat alles veel. Huilen doet ze weinig. Ook het huishouden loopt op rolletjes. Want ik heb de beste kraamhulp die een moeder zich kan wensen. Engeland heeft namelijk iets anders dat Nederland niet heeft: vaderschapsverlof. Twee weken lang. Betaald. Roel kookt, wast, zorgt. En hij wast weer, alle bergen die twee peuters, een kraamvrouw en een baby produceren. Kleren, lakens, luiers, doekjes. Hij wast, hangt op en vouwt. Hij doet het geweldig. Ik rust en ik rust en ik rust.

Soms ben ik bang dat het wat te veel voor hem is. Maar nee. Roel is het met me eens, die kraamhulp, die hebben we niet nodig. Wij redden ons wel. Met z’n vijven. Dan twijfelt Roel even. Vooruit, een uurtje per dag mag ze komen. Voor de was. Alleen de was. Dat lijkt hem wel wat.