Wandelen

‘Een stevige wandeling,’ beval de verloskundige aan, ‘dat wil de boel nog wel eens in gang zetten.’ Ik moet nog ruim een week tot mijn uitgerekende datum. Oefenweeën heb ik genoeg gehad. Tijd voor actie. Alleen, het grauwe januariweer nodigt niet uit tot wandelen. En ik ben moe. Maar binnen worden de kinderen baldadig. Ze moeten worden uitgelaten. Dus we gaan. Laarzen en jassen aan, mutsen op, op naar de Village Green. Een erg stevige wandeling wordt het niet. Zo groot is de Green niet. En zo hard lopen Tijm en Linde niet. Maar de frisse lucht is fijn. De kou leidt af.
Tijm en Roel schoppen de voetbal over. Linde rent rondjes over het blubberige gras. Ze valt voorover, met haar neus in de modder. Ik zet haar overeind. Ze kijkt beduusd naar haar vieze handen, dan naar mij. ‘Bah.’
Ik veeg de modderhanden af aan mijn broek. We lopen over het paadje naar beneden, langs de vijver, de eendjes, de brug. Terug omhoog naar het veld.
‘De berg op,’ wijst Tijm.
Tijm en Linde rennen naar boven. Ik duw de lege buggy erachteraan. Tijm en Linde rennen de heuvel weer af.
‘Ready, steady... go!’ roepen ze.
Nog een keer, en nog een keer. Ik kijk ernaar. Roel loopt naar me toe en slaat zijn armen om me heen. ‘Kijk nou naar ze.’
Linde, kleine hobbelende kabouter met een roodwit gestipte muts. Tijm, stoere jongen in zijn laarzen. Ze rennen op, ze rennen neer.
‘Ik ben zo gelukkig,’ fluistert Roel in mijn oor. Ik knik. Ik ook. Alleen zijn mijn tenen zo koud. Mijn buik zo zwaar.

‘Kom,’ roep ik, ‘we gaan door het bos.’
Tijm twijfelt. ‘Is daar geen wolf dan?’ vraagt hij bezorgd.
‘Nee joh,’ antwoord ik. ‘Die woont in het grote bos. Dit is het kleine bos.’
Klein bos is nog een te groot woord voor het groepje bomen waar we doorheen lopen.
Daar komt Roel aan. ‘Daar is papa,’ wijs ik. ‘Als de wolf komt dan weet hij daar wel raad mee.’
‘Ja,’ zegt Tijm opgelucht, ‘dan komt hij met zijn bijl en jaagt de wolf weg.’
‘Precies,’ zeg ik en loop het bosje in.
Geen wolf, wel een speelse Deense dog belaagt ons. Tijm verschuilt zich achter mijn benen. ‘Hij eet de bal op!’ paniekt Tijm.
‘Nee, hij wil gewoon spelen.’
Maar voor de zekerheid stop ik de bal in de buggy. We lopen het donkere bosje uit en rond.

Terug op het veld zijn mijn tenen ijsklompjes geworden. Roel en Tijm voetballen nog wat. Linde doet mee. Linde houdt van ballen. Ze laat de bal niet los. Ze knuffelt de modderige bal tegen haar blauwwit gestippelde jas. Als Tijm wil voetballen barst ze in gebrul uit, klemt de bal vaster tegen zich aan. Tijm jengelt terug. Hij is moe. Mijn tenen voel ik niet meer. Het is tijd. Tijd om te gaan. Stevig genoeg gewandeld, denk ik.

Als we de modder van de laarzen, de kinderwagen en uit de gang hebben geveegd strijken we neer op de bank, met warme chocolademelk.
‘En?’ vraagt Roel hoopvol, kijkend naar mijn buik. Ik schud mijn hoofd. Ik oefen nog even door.