Septemberstrand

Ik voel de zon op mijn gezicht. De lauwwarme zilte zeewind. Mijn gegipste voet leunt in het zand. Om mij heen geklets van theedrinkende moeders, gejoel van ijsjesetende kinderen en het gelukkige zwijgen van stellen van middelbare leeftijd in degelijke wandelschoenen. Op mijn schoot een krant maar ik lees niet. Tussen al het lawaai geniet ik in een cocon van rust. Niemand trekt aan mijn arm, niemand staat op mijn voet. Ik hoef niets. Af en toe sta ik op, steunend op mijn kruk, en kijk, over de hoofden van het volle terras, over de duinrand, naar beneden, naar het strand. Daar, aan de vloedlijn, is het een gekrioel vanjewelste. Ik tuur, knijp mijn ogen tot spleetjes. Ik zie een klein mannetje in blauwe broek en geruite bloes. Een meisje in een wit kanten jurkje en witte legging. Het jongetje springt uitbundig op en neer. De schoenen zijn al uit.

Ik ga weer zitten en neem een slokje van mijn ijsthee. Kijk om me heen. Verderop een klimrek. Vol met kindertjes. Kindertjes in onderbroeken, hemden, met scheppen en harken in de weer in het zand. Een wemeldende bende zeer blonde kindertjes. Zijn alle kindertjes in Nederland blond? Of alleen in Bloemendaal aan Zee? Ik sta weer op, om te kijken naar mijn eigen, net zo blonde, kindertjes. Ver weg, tussen heel veel andere kindertjes op het strand. De blauwe broek en de witte legging zijn inmiddels uit. Opa en oma hebben de broekspijpen opgestroopt. Het water spat waar het jongetje springt.

Ik probeer te lezen. Maar mijn ogen blijven de blonde kindertjes zoeken. Die rondom het klimrek en die op het strand. Feilloos passen ze in elkaar, en opeens voel ik me zo Nederlands. Mis ik, terwijl ik er zit, de zee, het zand, de Hollandsheid van de moeders met hun paardestaarten en spijkerrokjes. De uitgeschopte leren laarzen, het is immers september. De fietsen in het rek bij de duinen. Ik, de wereldburger, de globetrotter, die overal wilde wonen behalve in Nederland. Wil ik terug? We hebben net een huis gekocht. Maar meteen twijfel ik al. Het is vast de zon, de nazomer, de vijfentwintig graden in september. Morgen regent het weer. Het is niet overal Bloemendaal aan Zee.

Ik moet even zoeken voor ik ze zie, en lach dan. Door de branding huppelt het jongetje in een blauwe onderbroek tussen spetters van schuim. Het meisje stiefelt rond in haar witte luier en gooit handen zand om zich heen. Vandaag is vandaag en vandaag is het mooi. Heel mooi. Ik wrijf over de bolling van mijn buik. Ik lees de krant. Ik lees over Wilders, over pensioenfondsen en bekende Nederlanders die ik niet ken. Maar mijn hersenen registreren alleen de zon en het zand. Dan komen opa en oma boven met een jongetje met een natte onderbroek en een bloot zanderig meisje met de volste luier ooit. We drinken thee en appelsap. We eten ijsjes. Morgen regent het weer. Overmorgen gaan we naar huis. Vandaag is het mooi.