Pop

Linde heeft een nieuwe vriendin. Gevonden in Friesland, een Lytse Pop. Ze lag in een bak met speelgoed van opa en oma. Begraven onder autootjes, puzzels en blokken. Doelgericht trok Linde haar uit de bak en klemde haar tegen zich aan. Verzaligd keek ze erbij. De pop moet van mij geweest zijn, van vroeger, maar ik herinner me haar niet. Het is een heel gewone pop. Haar lijf een lappendeken van blauw en oranjegele bloemetjes en wit met blauwe stipjes. Ze past prachtig bij Linde’s ogen. Gele sprietjes wol, nog strogeler dan Linde’s eigen haar, pieken onder de blauwe muts uit, te weinig om te vlechten. Haar jurk is ze lang geleden verloren. Het was liefde op het eerste gezicht.

Pop moet mee naar bed. Mee op de boot. Mee naar de boerderij. Mee naar de winkel. Mee aan tafel. Met moeite kunnen we Linde overtuigen dat Pop niet van zwemmen houdt. En natuurlijk gaat Pop mee naar de rommelmarkt. Daar wordt mama verliefd. Op een rieten kinderwagen. Een ouderwetse rieten kinderwagen met een roodwit gebloemde bies rond de kap. Al heel lang droomt mama van een dochter achter een rieten kinderwagentje. De wagen zou Linde prachtig staan. En Pop zou de idylle afmaken. Pop maakt de aankoop legitiem. Maar mama heeft niet veel geld meer op zak. En de verkoper is onverbiddelijk. Papa trommelt ongeduldig met zijn voet. Verontschuldigend kijk ik hem aan. Pinautomaat. Ja, echt, het moet.

Blij komen we thuis, in het Frieslandhuis. Pop in de wagen, een oude theedoek als deken. Linde kijkt over de rand, wil gaan duwen. Zal ik de camera halen? Nee, Tijm heeft een ander idee. Hij ging net naar de winkel. Hij zocht nog een winkelwagen. Net op tijd graait Linde Pop uit de bak, voor ze bedolven wordt onder de boodschappen van Tijm. De plastic sinaasappels, bananen en mango’s. De autootjes en de trein. De kar is vol. Samen lopen ze naar het halletje, de lift, Linde met Pop onder de arm. Tijm trekt de deur dicht en ze zwaaien. Dag mama, ‘bye, bye.’ Ik zwaai terug.

Inmiddels zijn we thuis, echt thuis, in Engeland. Pop is mee naar huis. Pop moest mee. Ze is inmiddels al wat gehavend. Ondergeknoeid en gekotst. Met nog minder sprietjes gele wol op haar hoofd. Met wat losse naadjes in haar nek. Maar elke keer als Linde haar ziet breekt een glimlacht door en wijst ze met haar vingertje: ‘Kijk. Kijk. Poppa.’ Ze pakt haar op en klemt haar stevig vast tegen haar borst. Echte liefde.
Ook de kinderwagen ging mee. Tijm gaat weer shoppen, nu voor vissticks, baked beans en auto’s. Maar soms mag Pop in de wagen. Samen met de roze, blote babypop van Tijm. Onder een oude theedoek. Ik moet nodig mijn naaimachine afstoffen. Kan ik meteen een sjaaltje naaien om de slordige hechting in Pop’s nek te camoufleren.