Krak

Be careful what you wish for, you might get it. Ik weet zo gauw geen Nederlands equivalent, maar het is een waarheid als een koe. Net zoals in sprookjes de drie wensen altijd bedroevend slecht aflopen. Ik droomde de laatste weken van rust. Geen gestolen vijf minuten op de bank, maar wekenlang ongegeneerd liggen en niets hoeven. Het leek me het paradijs. Mijn lichaam was op, zwangerschap, peuters en een slechte rug hadden hun tol geëist. Toen kwam de kwade geest uit de fles en vervulde mijn wens.

Het begon als een heel gewone dag. Een ietwat natte en grauwe dag. Maar dat kwam van pas. Ik sloeg een gat in mijn meterslange to-do lijst en bracht mijn inbox tot overzichtelijke proporties terug. Na de knetterende hagel en onweersbuien tussen de middag klaarde het wonderbaarlijk op. We waagden ons naar het park. Op de terugweg langs de buurtsuper voor brood en melk. Weer thuis, Linde uit de buggy, boodschappen naar binnen. Tijm droeg de melk. Nog even de buggy halen buiten.

‘Krak!’

Ik brul, gil en krijs. Dan is het stil. Ik kijk om me heen. De straat is leeg. Ik zit op het trapje voor het huis. Tijm en Linde staan voor me en kijken me verbouwereerd aan. Ik kijk verbaasd naar mijn voet. Hij tintelt. Dan een stekende pijn. Ik kerm zachtjes. Ik zie Linde de oprit afwandelen en schrik. Ik moet iets doen. Opstaan gaat niet. Tijm kijkt me nog steeds vorsend aan. Paniek welt langzaam in me op. Kalm blijven. Kalm. ‘Tijm, lieverd, wil je mama helpen, kun je mama’s tas halen? Hij ligt binnen.’
Hij doet het meteen. Dankbaar vis ik mijn telefoon eruit. Bel een vriendin een paar huizen verderop. Voicemail. Ik bedenk dat ik verder geen enkel telefoonnummer heb van iemand in de straat. Handig. Ik kijk om me heen. Het is nog steeds stil. Het lijkt of zelfs de tijd stilstaat. Hoe lang zit ik hier al? Niemand is er langsgekomen. Wat moet ik doen? Gillen? Om hulp? Nee. Kalm blijven. Kalm.

Ik zucht. Ik kerm. Ik roep Linde en ze komt. Ik wijs en ze gaat braaf naar binnen. Ik verbaas me niet eens. Tijm heeft een mueslireep uit mijn tas getrokken en loopt haar achterna. Op mijn billen kruip ik het huis in, de bank op. Dan gaat de tijd weer lopen. Ik bel Roel, de oppas. De oppas komt, geeft de kinderen eten, Roel en ik gaan naar de eerste hulp. Daar loopt de klok op zijn eigen tempo. Hij loopt, maar hij loopt traag. Wachten, arts, foto, weer wachten, weer arts, breuk, gips. Weer naar huis.

Nu lig ik op de bank. Ik vroeg om rust en kreeg een gebroken voet. Lopen gaat niet, ondanks het chique loopgips dat ik gisteren kreeg aangemeten. Ik lig en ik baal. De geest is uit de fles. Maar hoe krijg ik hem er weer in? Heb ik nog twee wensen? Dan moet ik eerst heel lang nadenken voor ik ze durf te gebruiken.