Uit

Ik keek al weken uit naar de verjaardag die een vriendin dit weekend vierde in een hippe club in Noord Londen. Zo vaak ga je als zwangere mama van twee peuters niet uit. Linde gooide bijna roet in het eten door ziek en verkouden te worden. Maar net op tijd genas ze. Net genoeg. Bijna een hele dag koortsvrij. Daar zei ik mijn uitje niet voor af. Volgende kwestie. Wat te dragen. Wat past? Mijn hippe felgroene jaren zestig jurkje uit de vintage winkel in datzelfde Noord Londen. Wijd en bloezend van boven doch kort en strak om de benen. Met mijn zwangere decolleté erboven sexy genoeg, leek me. Leren witte laarzen. Make-up. Mama is er klaar voor.

De club is rijk en overdadig versierd met oriëntaals houtsnijwerk. Rijen flessen fonkelen achter de gebeeldhouwde bar. Overal lopen meisjes met oortelefoontjes druk redderend rond. Ik geniet. Ik voel me weer mens, geen mama of broedstoof. Ik negeer buik en voet, nee joh, ik hoef niet te zitten. Bijna acht maanden zwanger? Ik voel me prima!

Het wordt drukker. Een man worstelt langs me naar de bar. Hij draagt een zwart pak, vet achterovergekamd haar. Een gouden ketting. Hij kan er niet door. Zijn buik, dikker dan de mijne, botst me. Zijn blik buigt zich neer, naar míjn buik.
‘Dit is geen plek voor zwangere vrouwen,’ hoofdschudt hij.
Ik wil hem naroepen: ‘Jij neemt drie keer zo veel plek in als ik. Pooier.’
Maar ook de hormonen hebben vanavond vrij.

Nippend aan mijn virgin mojito kijk ik om me heen. Naar de Engelse meisjes. De meisjes uit Essex, opgedoft als pauwen, naar Londen gekomen om een rijke man aan de haak te slaan. Hun haar vol extensions lijkt wel een pruik. Hun gelaat is onzichtbaar dichtgesausd. Van een afstandje zien ze er allemaal hetzelfde uit. Er is meer huid te zien dan een gemiddelde bikini toelaat. Dansen kan niet op hun hakken. Terwijl mijn vriendinnen en ik rondhupsen op de dansvloer zitten ze aan hun tafeltje en maken foto’s. Foto’s van elkaar, in steeds andere groepssamenstelling. Steeds weer foto’s, met camera’s en telefoons. Als de club voller wordt kijken ze om zich heen. Een voor een vlinderen ze uit.

Mijn vriendinnen en ik bespreken ze. Waren wij ook zo? Lopen onze dochters er over vijftien, twintig jaar zo bij? We halen de schouders op en dansen verder. De baby in mijn buik hopst mee. Even puf ik uit. Dan valt me wat op. Aan de meisjes, maar ook mijn vriendinnen. Iedereen is in het zwart. Hier en daar een zweempje grijs, crème of zilver. Wat glitters. Mijn felgroen springt eruit. Toch voel ik me onzichtbaar. Geen flirtende blikken, geen sluikse ogen glijden over mijn lijf. Ben ik het, of is het die buik? Mijn ogen dwalen rond. Zal ik eens proberen? Kan ik het nog? Nee, te nuchter. Te dik. De mannen hier zijn mijn type niet. Klein en gladjes. Ik zie maar één aantrekkelijke man. En daar ben ik al jaren mee getrouwd.

Opeens is het laat. Thuis nog een uur over ijzige wegen ver. Geen idee hoe laat de babysitter bedoelde toen ze zei dat het niet erg was als het later werd. Volgend jaar weer. Dan zonder buik. Met echte mojito. En ik weer in mijn groene jurk.