Grote jongens school

Peinzend kijkt Tijm naar zijn boterham.
‘Ik wil niet naar school,’ zegt hij zachtjes.
‘We gaan wel. Je vindt school toch leuk?’
Hij denkt even na.
‘Mama, ik wil naar de grote jongens school,’ zegt hij dan.
‘Ja, we gaan zo, eet nou je boterham op, we moeten weg,’ antwoord ik ongeduldig.
‘Niet naar de kleine jongens school,’ jammert Tijm.
‘Nee,’ schud ik afwezig mijn hoofd en probeer Linde ervan te weerhouden zichzelf de kaas van het brood te eten.
‘Niet de kleine jongens school mama,’ zegt hij nog eens.
‘We gaan naar Tijm’s school, dezelfde als vorige week. Jij bent toch een grote jongen? Je bent al drie jaar.’
Tijm kijkt bedenkelijk maar propt de laatste stukjes brood snel naar binnen.
‘Kom op, schoenen en jassen aan. Gaan we lopen of met de auto?’
Ik kijk twijfelend naar de grijze wolken.
‘Met de step,’ roept Tijm.
‘Ok, opschieten dan, schoenen aan.’

Puffend duw ik Linde in de buggy de heuvel op. Tijm stept ijverig maar het is steil. Dan stopt hij en draalt. ‘Mama, ik wil niet naar de kleine jongens school.’
‘Nee, dat weet ik,’ puf ik en duw verder.
‘Mama, ik wil naar de grote jongens school,’ jengelt hij achter mij.
‘Gaan we ook, schiet op!’ roep ik over mijn schouder.
Op het platte stuk haalt hij mij in. Voor me stopt hij weer.
‘Mama, ik wil niet naar de kleine jongensschool.’
‘Jaha.’
‘Ik wil naar de grote jongens school.’
Ik zucht. Ik wijs: ‘Kijk, daar is de school. Voor grote jongens als Tijm. Linde is te klein. Een klein meisje, die mag nog niet. Als ze groot is gaat ze ook. Zo groot als jij.’
Tijm stept een paar meter.
‘Mama, niet naar de kleine school.’
Ik grom wat onduidelijks en duw stug door. Aarzelend volgt hij me.

Bij de deur van de peuterschool kijkt Tijm boos. ‘Nee, mama, dit is de kleine school, ik wil naar de grote school.’
‘Dan heb je pech, we gaan naar deze, en nu stoppen met zeuren,’ snauw ik, mijn geduld een paar kleine of grote scholen geleden verloren hebbend. Schuldig kijk ik om me heen. Gelukkig vinden Engelsen alle Nederlands klinken als vloeken.
We hangen zijn jas en tas op. Treuzelend en twijfelend gaat hij aan de rand van de kring zitten voor het verhaal. Zijn gezicht staat zielig en bedremmeld. Ik geef hem een knuffel en een zoen. ‘Straks kom ik je weer ophalen.’
Tijm knikt zachtjes.

Uren later kom ik weer binnen. Aandachtig zit een groep kindjes te luisteren naar de juf. Tijm in het midden. Stilletjes sla ik het gade. Zijn geconcentreerde blik, zijn onspannen lijfje. Dan ziet hij me, springt op.
‘Mama,’ rent hij grijnzend op me af.
Op weg naar huis vraag ik: ‘En, was het leuk op school?’
Hij glundert. ‘Ja mama. Het was leuk. Wanneer gaan we weer?’