woensdag 17 februari 2010

To work or not to work

De discussie over al dan niet blijven werken als moeder is op z'n zachts gezegd zeer polariserend. Soms lijkt het wel of er simpelweg twee soorten moeders bestaan, de werkende en de huismoeder. Je bent of het een of het ander. Heb je eenmaal je kamp gekozen, dan is het bon ton het andere kamp afkeurend te bekijken, onderwijl licht hoofdschuddend argumenten mompelend over waarom jouw keuze de enige juiste is.

Ik weet niet wat ik ben. Ik wil het eigenlijk ook niet weten. Maar het ziet ernaar uit dat ik binnenkort toch een keuze zal moeten maken. De vraag is alleen welke.

Mijn achtergrond wijst richting het werkende kamp. Hoogopgeleid, managementfunctie bij een multinational, carrièrebewust. Of toch niet? Wie mij een beetje kent weet dat schijn bedriegt. Ik ben ook huiselijk, houd van kokkerellen, fröbelen. En natuurlijk de kinderen. Daar kan ik erg van genieten. En zij van mij.

Het liefst zou ik allebei zijn. En bewijzen dat dat gewoon kan. Vroeger, als naïeve studente, zag ik het duidelijk voor me. Ik zou 3 of 4 dagen gaan werken. Ook manlief deed een stapje terug. De carrière zwengelde ik wel weer aan als de kinderen naar school gingen. Ik zou zorgen dat werk en privé in balans waren. Om vijf uur weg. Genoeg tijd om nog wat te spelen met de kinderen voor ze naar bed moesten. En uitgebreid te koken. Financieel zouden we dat best redden. We hadden immers allebei een goede baan.

Nee, ik had niet verwacht dat ik een uur van mijn werk zou wonen.
Nee, ik had niet verwacht dat sneeuw, files en wegwerkzaamheden dat regelmatig zouden verdubbelen.
Nee, ik had niet verwacht dat kinderopvang in Engeland zo schandalig duur zou zijn.
Nee, ik had niet verwacht dat de machobusiness waar mijn man werkt zou lachen bij het idee van parttime werken - ze 'betalen immers genoeg dat echtgenotes gewoon kunnen stoppen met werken…'

Om nog maar te zwijgen over de verdere details. Dat de enige betaalbare crèche op mijn werk zit. En manlief nu juist een uur de andere kant op werkt. Dat ik eigenlijk voor mijn werk regelmatig naar het buitenland moet. En dat het mijn baas op een gegeven moment toch moet gaan opvallen dat ik dat de laatste tijd niet doe. Omdat ik geen idee heb hoe ik dat moet regelen. En onze bankrekening. Die zal te zijner tijd ook moeten merken dat na het betalen van crèche en diesel ik feitelijk zo goed als niets verdien.

Eigenlijk weet ik best wat ik wil. Ik heb een paar heel goede oplossingen bedacht. Of ik moet een heel royale opslag krijgen van mijn baas, zodat ik een fulltime nanny kan inhuren. Of ik moet die ene heel leuke en uitdagende parttime baan naast de deur vinden, die ook nog eens genoeg verdient om de lokale crèche te kunnen betalen. Of ik moet een baan vinden waarbij ik lekker thuis kan werken. Bijvoorbeeld toch eens een start maken met die carrière als beroemd schrijfster.

En als dat allemaal niet lukt? Ach, dan word ik lekker huisvrouw.

12 opmerkingen:

  1. Ik ben benieuwd wat dat worden gaat bij jou. je schrijft goed dus waarom zou je niet beginnen met een boek?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben ook benieuwd wat je kiest. Succes. Het zal wel geen makkelijke beslissing zijn.

    Ik heb je blog gevonden via KobusEnCo en wou effe Hoi zeggen. Is leuk om andere Nederlanders in het buitenland te vinden. Ik woon zelf in de VS.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dank je mama'ritha.

    Feitelijk heb ik al gekozen... Ik vind het altijd erg verhelderend om het op deze manier van me af te schrijven. Heeft me geholpen de keuze te bevestigen!
    (je mag raden wat het wordt...)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bedankt voor het langskomen. Ik heb gereageerd op mijn blog. Groetjes!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. check this out! voor je nieuwe carriere! xx

    http://www.revolutieinuitgeversland.nl

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik zag je reactie bij Knofje en kwam hierna hier ook eens kijken. Wat je hier beschrijft is zeer herkenbaar. Met een universitair diploma, een zeer 'uitdagende' functie in een internationaal bedrijf verklaarde men mij gek dat ik een stap terug ging zetten. Maar als je op je negenentwintigste een burn-out hebt en je je zoon die al meer dan een week kan kruipen als moeder nog steeds niet hebt zien kruipen, dan weet je gewoon dat je moet kiezen. Gelukkig ligt dit nu allemaal enkele jaren achter mij. Ik werk nu parttime in een job waarin ik mij 'voldoende' kan uitleven. Ik hoop van harte voor jou dat je beslissingsproces makkelijker is geweest, maar zo te lezen, weet je eigenlijk wel wat je wil én wat goed voor je is. Heel veel succes. Ik kijk alvast uit naar je eerste boek ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Marien, thanks, klinkt spannend, ik houd het in de gaten...

    @prutsen, fijn dat je het goed voor elkaar hebt nu. Ik vast ook over een tijdje.

    Mijn broertje reageerde (niet hier, maar direct via email) op mijn stukje met de gevleugelde woorden 'have your cake and eat it too!' Na er even over nagedacht te hebben besefte ik: Ja, dat is wat ik wil. En wat ik de afgelopen jaren ook had. Immers, door het zeer lange (9 maanden) zwangerschasverlof in Engeland, en het feit dat ik in drie jaar twee kinderen heb gehad, heb ik meer niet dan wel gewerkt de afgelopen jaren. Ik kon, terwijl ik netjes betaald kreeg en dus een werkende vrouw was, in feite lekker thuis zitten met de kinderen. Wat dat betreft is er dus nog een vierde oplossing...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een leuk blog heb je zeg! Ja, wat een keuzes hè? Mijn ervaring is, dat je gewoon moet doen wat goed voelt en je geen zorgen moet maken of je je carrière kwiijtraakt. Er komt altijd iets op je pad wat veel beter is dan de situatie waar je nu in zit. Als ik zie hoe jij geniet van dat badderen met die kinderen, zou ik je dat wel iedere dag willen gunnen. Mijn ene dochter heeft ook die keus gemaakt (http://gastouderlieke.blogspot.com), terwijl mijn andere dochter met plezier 4 dagen werkt. Wij wonen sinds vorige zomer in Zweden, dus we kunnen ze niet meer helpen met opvang. En wat die vierde oplossing beterft...:DOEN! Ik heb vier kinderen gekregen en het is mijn grootste schat. Het was best moeilijk toen ze nog klein waren (ik werkte ook part-time), maar nu ben ik echt heel gelukkig met hoe het gelopen is en heel blij met mijn familie, kinderen en kleinkinderen!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. He, Karien, heb ik eindelijk jouw blog ook gevonden! (-;

    Het ziet ernaaruit dat jij toch best al een beetje weet wat je wilt, als ik zo tussen de regels lees..... Jouw situatie vraagt ook wel om wat drastischer maatregelen dan bijv de mijne. Ik heb me de afgelopen jaren in zo'n positie weten te wurmen dat ik heel dicht bij huis werk, voor nog maar 2(!!) dagen en bijzonder flexibel allemaal. Echter, een andere vergelijkbare baan vind ik nooit, en 4 dagen werken plus reistijd, dat wil ik niet.
    Vanwege reorganisatie moet ik zometeen toch verkassen ws. Dus ik moet toch een echte keuze gaan maken. Huisvrouw, ondernemer (ben ik stiekum al een beetje), schrijver of iets heeeel anders. Fulltime terug in de it heb ik geen zin in!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ha Karien,
    Ik las je reactie bij Mammalien en kwam zo op jouw blog terecht.
    Moeilijke kwestie die je bezighoudt (of eigenlijk al niet meer?), heel herkenbaar ook (zie mijn reactie bij Mammalien als je benieuwd bent naar mijn verhaal). Nou, ik ga eens verder lezen op je blog, hartelijke groet Roelien

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ja, dit is natuurlijk voor iedereen wel herkenbaar. Voor alsnog ben ik blij met mijn full-time baan, omdat we allebei 1 dag thuiswerken, en Kobus dus maar 3 dagen in de week naar de opvang moet. Maar ja, hoe dat straks met twee gaat, weet ik ook niet.
    En pfff, dat zwangerschapsverlof, daar word ik wel jaloers van zeg. Ik krijg twaalf weken onbetaald, en that's it...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Het lijkt erop dat de beslissing naderbij komt! Einde van de week is het definitief.

    Enne, nee ik ben niet zwanger. Wil heel graag een derde, maar het plan was nog eventjes te wachten. (Nou ja, we zien wel...)

    BeantwoordenVerwijderen