Ontbijtgesprek

‘Tijm, wil je ontbijt?’
Klik, klik, doen de legosteentjes.
‘Tijm, stop eens met die lego en kom aan tafel. Nu.’
Stapvoets slentert hij naar de tafel.
‘Wil je cereals? Of toast?’
Hij denkt even na. ‘Cereals. Weetabix, chocolate stars en rozijntjes, maar zonder melk. En toast met marmite.’
Gedachteloos meng ik zijn gebruikelijke ontbijt van verschillende cereals en zet het bakje voor zijn neus.
Hij barst meteen los. ‘Nee, geen rice crispies. Ik had gezegd geen rice crispies.’
‘Hoezo geen rice crispies? Je eet altijd rice crispies.’
‘Ik Had Gezegd Geen Rice Crispies Mama.’
Ik probeer terug te denken aan wat hij zei. Geen idee. ‘Maar je eet elke dag rice crispies. Waarom nu opeens niet?’
‘Omdat ik had gezegd, géén rice crispes!’
‘Maar je lust ze best, eet ze nou maar gewoon.’
‘Nee mama, vandaag lust ik geen rice crispies.’
‘Maar gisteren lustte je ze wel?’
Even denk hij na. ‘Ja, gisteren lustte ik wel rice crispies. En morgen lust ik ook rice crispies.’ Dan, schreeuwend. ‘Maar vandaag lust ik ze niet!’
Ik zucht.
‘Je eet ze toch maar. Ze zitten er nu al in.’
Hij krijst. ‘Nee, mama, ik had gezegd géén rice crispies vandaag. Géén!’
‘Dan heb je pech. Ik ga niets anders maken. Je eet het toch maar op.’
Tijm krijst, steeds harder, steeds hysterischer.
‘Mama, je moet ze eruit halen. Mama. Ik vind jou niet gezellig vandaag. Ik had gezegd geen rice crispies. Anders ga ik niet met jou spelen vandaag. Mahama?’
‘Houd eens op met dat gekrijs. Eet gewoon je ontbijt op. Het is hier geen hotel. Ik ben het zat door jou rondgecommandeerd te worden. Eet op.’ Nu krijs ik ook.
‘Mama, je moet stil zijn. Dat doet pijn aan mijn oren, dat gegil. Ik vind jou niet gezellig vandaag. Stop met praten mama, stop.’
Ik zeg niets.
‘Mama,’ roept hij weer. ‘Stop met praten.’
Ik zeg weer niets.
‘Mama. Máhama. Ik wil dat je ja zegt.’
‘Ja?’
‘Ik wil dat je de rice crispies eruit haalt. Nu.’
‘Nee.’
‘Mama, ik wil dat je ja zegt.’
‘Nee. Als je ze eruit wilt hebben dan doe je dat zelf maar. Geef ze maar aan Linde.’
Boos gilt hij door, sputtert tegen. Ik loop weg, voordat ik mijn laatste restjes energie en zelfbeheersing verlies.
Als ik terugkom heeft hij minutieus alle rice crispies uit het bakje gepeuterd.
Ik aai over zijn hoofd. ‘Lekker ontbijt?’
Met volle mond knikt hij.