Donkere wolken

Er hangt een depressie boven de Britse Eilanden. Grijze wolken pakken samen en verstikken de zon. Kleine druppeltjes miezeren neer. De dagen worden korter en kouder. We staren met onze neuzen tegen de achterdeur gedrukt naar de modderige tuin en ik voel me opgesloten in mezelf. De donkere wolken leggen een sluier voor mijn ogen en ik raak mezelf kwijt. Wie is die driftige, doorgedraaide vrouw? Prikkelbaar, haar geduld lang geleden verloren, waart ze als een gillende tornado door het huis. Hollend, van euforie naar wanhopigheid, gedreven maar gestresst, tot alleen uitputting overblijft. Van een afstandje zie ik mezelf en denk, dat kan anders. Beter.

Op een ochtend kom ik, mijn haren nog nat, beneden en Tijm stuitert me toe.
‘Mama, de zon schijnt, mama, kom kijken. Het is mooi weer.’
Naar buiten kijkend knipper ik mijn ogen. Verdraaid. Een strakblauwe hemel grijnst me toe. Tijm heeft zijn laarzen al aan. ‘Kom mama, naar buiten!’
Ik zet water op. ‘Zullen we eerst ontbijten?’

Niet veel later lopen we naar het park. De lucht kraakt, rijp schittert op het gras en de zon laat de wereld glanzen. We hebben mutsen op en handschoenen aan. In het park wijs ik opzij, een modderig pad in. Het is pas negen uur en alle geluid lijkt bevroren. We klimmen over de sluis, langs de aarden wal en stoppen bij de waterval. Ondanks de kou straalt de zon de grauwsluier weg van mijn hoofd. Ik adem de scherpe lucht in en voel mijn zintuigen wakker worden. In mijn hoofd maak ik een blije buiteling. Hé, ik ben er weer.
Tijm rent rond en verzamelt stokken. We spelen poeh-stokjes, we gooien twijgen en takken in de stroom en kijken welke het eerst beneden is. Linde’s tak blijft steken langs de kant en Tijm wint. We spelen opnieuw, en opnieuw. De kinderen rennen af en aan en verzamelen meer. Het water bruist, de bomen suizen en de wereld schittert.
Linde valt in de modder en krijst. Ik hijs haar overeind en kus het af. Jasmijn urmt onrustig in haar buggy, met koude vingers. Met koekjes koop ik haar om. Als kleine witte wolkjes zeilen de oneffenheden door mijn hoofd. Vol vertrouwen blaas ik ze weg en de lucht blijft blauw. We klimmen over de stapstenen. Een voor een neem ik Linde en Tijm aan mijn hand en dapper, stap voor stap, steken we de rivier over. Ik ga terug, draag Jasmijn en daarna de buggy, over. We vallen, rollen en lachen. Mijn broek en jas zitten vol modder maar de spinrag is uit mijn hoofd.

Die middag trekt de lucht weer dicht. De wolken hangen laag, de zon is diep verstopt, alsof hij er nooit was. Ik sta in de kamer, de klok slaat vier en ik knip het licht aan. De nacht komt eraan en bedtijd is nog ver weg. Tijm en Linde springen gillend van de bank naar de stoelen en Jasmijn brult hongerig in de box. Ik tel langzaam tot tien en weet dat ik terug moet naar het park. Terug naar die plek in mezelf waar ik vanochtend was en waar de zon schijnt. Waar ik een leuke moeder kan zijn en kan genieten, zonder mezelf kwijt te raken. Ik weet dat ik het kan. Maar het is zo verrekte moeilijk.