Langzaam leerde Linde lopen

Wiebelig staat ze op haar beentjes. Een beetje scheef, de voetjes naar buiten gedraaid. Onzeker kijkt ze om zich heen. Dan ziet ze papa. Papa strekt zijn armen uit. Kom maar liefje. Ze lacht een brede lach. Langzaam tilt ze een been op en zet het een stukje verder weer neer. Haar teen gestrekt als een prima ballerina. ‘Whaah!’ roept ze vrolijk.
Stapje voor stapje gaat ze door de kamer, met schuine slingerpassen. Opeens gaat het mis. Een grote wiebel, haar handen richting de grond. Ze vangt de zwiep op. Omhoog gaat ze weer, en verder. Papa’s armen komen dichterbij. Nee, toch niet. Nog een stapje, nog een, de laatste, of niet? Papa is steeds verder weg. Gierend van de lach slingert ze rennend en stortend het laatste stukje tot in papa’s armen. Die geeft haar een grote knuffel, houdt haar omhoog. Mama en Tijm juichen en klappen. Linde kijkt trots. Innig trots.

Mama strekt haar armen uit. Nu terug. Linde wiebelt weer vooruit. Mama zegt: ‘Goed zo Linde, wat kun je mooi lopen!’
Tijm springt op. ‘Tijm ook mooi lopen.’
Hij rent op Linde af, rent om haar heen. Linde kijkt op. Linde kijkt om. Linde raakt uit balans. Ze zwiept en zwiebelt. Nog een stap vooruit. Poef, daar gaat ze, op haar kont. Verbaasd kijkt ze omhoog. Dan krabbelt ze overeind. Tot halverwege. Ze gaat verder, op handen en voeten, in een schuivende driehoek.

‘Nee, Linde, niet goed,’ roept Tijm. ‘Zo moet het.’
Met grote passen struint hij om haar heen. Linde’s bewonderende ogen kijken hem aan. Tijm pakt haar hand en daar staat ze weer. Tijm duwt en trekt. Linde wankelt. Nu grijpt papa Tijm en houdt hem stevig vast. Rustig stapt Linde de laatste stapjes.

De volgende dag kruipt Linde minder en minder. Immer trots kijkend stiefelt ze door het huis. Minstens zo trots kijken we haar na. Het werd tijd. Waar Tijm na de eerste stapjes zijn kruipknieën aan de wilgen hing staat zij al maanden met haar ballerinavoetje zwaaiend te twijfelen. Waagt ze het erop? Ze loopt achter alles wat los en duwbaar is. Staan doet ze zonder handen, maar wil ze ergens heen dan zakt ze neer en kruipt verder. Nu ze weet dat ze het kan, het lopen, is ze op pad. Nu is het een kwestie van oefenen. Veel oefenen. We moeten weer eens naar het park. Daar is een lange lindelaan.