Baby’s en peuters die ziek zijn, wat is dat toch lastig. Ze kunnen niet vertellen waar ze last van hebben, dat moet je maar zien te raden. Ze kunnen alleen huilen of, als ze wat ouder zijn, jengelen. Ik weet niet wat erger is.
Hier is het de laatste tijd continu raak. Het is winter, ze gaan weer naar de crèche, ik weet niet wat het is. Ik ben officieel alweer anderhalve week aan het werk, maar heb het gepresteerd welgeteld 3 dagen op kantoor te zijn. Gelukkig heb ik een flexibele baas en mag ik ook af en toe thuiswerken, anders was ik nu al door mijn vakantiedagen heen. In dat geval parkeer je Tijm voor een Barbapapa dvd en je krijgt verbazend veel gedaan. Met Linde op schoot.
Als moeder van zieke kindjes wordt je alleen zo snel onzeker. Stellen ze zich aan, of hebben ze echt wat? Je wilt niet zo’n overbezorgde moeder zijn die om de haverklap bij de dokter staat. Maar ook weer niet een slechte moeder die zijn kind verwaarloost. Dus dan blijf je twijfelen. Hoe vaak ik al niet een doktersafspraak heb gemaakt om die vervolgens weer af te zeggen. Vaak ook worden ze miraculeus beter op het moment dat je de dokterspraktijk binnenloopt.
Je denkt dat als ze eenmaal kunnen praten het makkelijker wordt, maar dat valt tegen. Peuters blijken net als baby’s zich heel simpel te uiten als ze niet lekker zijn: met gekrijs. Tijm heeft de eerste dagen dat we naar de crèche reden de hele weg in de auto zitten gillen. Heel erg hard. Geen van de standaard truken hielpen, snacks, zingen, speeltjes. Zelfs mijn redmiddel bij hoge nood, de speen, werkte niet. Toen begon ik me pas echt zorgen te maken. Ik heb geprobeerd hem uit te horen wat er nou was, maar zonder succes. Gewoon een drama queen, was dus mijn conclusie. Tot de thermometer opeens anders uitwees: griep. Zeg dat dan!
Een vriendin van mij had gisteren een mooi verhaal. Haar kindje van twee had hoofdpijn, beweerde ze. Tja, wat doe je daarmee, paracetamol geven? Tot opeens de papa heel snugger vroeg, waar heb je dan eigenlijk hoofdpijn? Antwoord, ‘in my tummy’.
Om het nog leuker te maken doen mijn kinderen aan estafettegriep. Dat wil zeggen, niet tegelijk, maar na elkaar. Tijm is eindelijk beter, we gaan een dag naar respectievelijk werk en crèche. De opvolgende nacht krijgt Linde hoge koorts. En hier werkt helaas de Barbapapa truc niet. Wel de papa truc, want die is nu aan de beurt. Mama gaat werken vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten