Ik betaal voor Linde’s balletles en ga zitten.
Ik kijk de kring rond. Er zijn meisjes bij van nog geen twee. Anderen, zoals
Linde en haar vriendinnetjes, al drie. Er zijn echte ballerina’s, in keurige
pakjes. Een lichtroze maillot, een lichtroze pakje met rushes, een lichtroze
wollen vestje. Anderen dragen wijduitstaande tutu’s in alle tinten, van felroze
tot paars, met bloemetjes of glitter. Er is een glimmende fee en een fluorescerend
roze prinses. Ik hijs Linde in haar zelfgenaaide, slappe tutu. Jasmijn wurmt
zich op mijn schoot en Tijm en Linde nestelen zich naast me.
De les begint met de warm-up. Op onze tenen
reiken we naar het plafond, dan rollen we op als een zaadje. Op de tippen van
onze tenen rennen we rond, zwaaiend met onze toverstafjes. Tijm rent het
hardst, breed grijnzend, zigzaggend door de roze tule wolk, in zijn groene
trui. Jasmijn loopt de roze gespitste voetjes in de weg, ik graai haar op en
parkeer haar langs de kant. Linde wil mijn hand grijpen, maar ik moet eerst de
slapende baby redden van Jasmijn’s priemende vinger.
We gaan zitten, weer in het kringetje, met
gestrekte benen. We steken onze tenen de lucht in en spreken ze vermanend toe,
met geheven vingertjes. ‘Naughty toes.’
Netjes met de punten naar het midden wijzend
krijgen ze een pluim: ‘Good toes.’
Om en om zijn onze tenen braaf en stout. Luid
giechelend steekt Tijm zijn blauw met witte tenen tussen de zalmroze
schoentjes.
Ik shush hem stil, hij is een grote jongen,
deze les is voor kleine kindjes. Ik heb ook wel een kleurboek in mijn tas, wijs
ik streng.
Net als ik ook mijn been strek zie ik de deur
van de zaal dichtslaan. Ik kijk om me heen, maar zie Jasmijn nergens, en ik
weet haar nog net uit de gang te plukken voor ze de straat op is. Ver van de
slapende baby en rustig zittende dreumes zet ik haar neer, met Tijm’s kleurboek
en potloden.
Ik voeg me weer bij de zoet en lief huppelende
meisjes en mijn bonkende zoon.
Net voor het roze me naar de keel grijpt en
Jasmijn niet meer te houden is, is eindelijk de les voorbij. Opgelucht verzamel
ik mijn bende, blij met het uur vermaak voor drie kinderen, dat Linde’s
balletles is.
Die avond schudt papa zijn hoofd bij de roze
verhalen, en mijn verderfelijke vrouwelijke invloed. Voetballen moet Tijm. Want
echte jongens sporten. Ondanks de discussie die volgt, over emancipatie,
moeders en vaders, en wie nou eigenlijk verantwoordelijk is voor het bijbrengen
van voetballiefde bij een zoon, sta ik de volgende week op de tennisbaan. Linde
slaat vrolijk een balletje mee. En ik ren de hele les achter Jasmijn aan, die
ballen gapt en verstrikt raakt in het net. Maandag gaan we weer balletten. De
tutu’s liggen al klaar.
Je hebt het weer prachtig beschreven. Ik zie het zich allemaal zo voor mijn ogen voltrekken en merk dat ik aan het eind een grote glimlach op mijn gezicht heb... Dankjewel:)
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Rosalie van StudioZakka
Dank je Rosalie!
BeantwoordenVerwijderenEven was ik ook daar in een wir war aan roze tutu's. Leuk geschreven. En je hebt je handen er vol aan! suc6 de volgende week.
BeantwoordenVerwijderen