Wap wap

Anderhalve week lang doorkruisten we Nederland, van Zuid naar Noord en van West naar Oost, om familie en vrienden te bezoeken. In de auto terug, weer naar het zuiden, naar Calais, waar de boot naar huis wachtte, merkten we dat ze er genoeg van hadden. Het lawaai dat van de achterbank opsteeg werd luider en luider. Ze waren moe, heel moe, maar slapen zat er niet in. Er werd geschopt, gegild, aan haren getrokken. Gemept en gespuugd. Af en toe maaide papa’s arm naar achter om blind orde te scheppen, wat steevast leidde tot meer chaos en meer gebrul. Mama verstopte haar hoofd in haar kraag en droomde van een afzichtelijk lange limousine met geluidsdichte tussenwand. Toen het gebrul verder aanzwol, mama wakker schrok en besefte dat die er nooit zou komen, was het tijd voor iets anders.
‘Zullen we een spelletje doen?’
Gespannen wachtte ze de reactie op haar vraag af.
‘Ja,’ juichte de achterbank.
‘Wat zullen we doen?’ zuchtte mama opgelucht.
‘Het wap wap spel,’ riep Linde.
Papa begon: ‘Wap.’
Toen mama: ‘Wap.’
Tijm maakte hem af: ‘Wap wap.’
Nu wou Linde: ‘Wap wap.’
‘Nee,’ riep Tijm. ‘Je moet eerst alleen wap zeggen. Dan moet nog iemand wap zeggen. En die dan wap wap zegt heeft gewonnen.’
‘Ik begin wel,’ zei mama. ‘Wap.’
Ook Tijm zei ‘wap’.
Linde bleef stil, tot Tijm haar aanstootte en ze zachtjes ‘wap wap’ piepte.
Verbaasd, toen blij juichte Linde: ‘Ik teb verwonnen!’
Nu wou Tijm het spel bedenken, het auto, vrachtwagen, vogel spel. Hij legde uit: ‘De eerste zegt auto. De tweede vrachtwagen. En de derde, die vogel zegt, die heeft gewonnen.’
Na het tractor spel, het huis spel en het straat spel, vond mama dat zij nu mocht kiezen.
‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet, en de kleur is... groen.’
‘Hmmm,’ peinsde Tijm.
Linde wist wel wat. ‘Tijm zijn jas,’ wees ze.
‘Nee,’ schudde mama.
‘Wel waar,’ riep Linde. ‘Is wél groen.’
Gelukkig raadde Tijm, dat het het gras langs de weg was, en toen mocht hij. En nadat papa raadde dat het grijze, natte wat Tijm zag de regen was die tegen de vooruit kletste, en Linde ook was geweest, en Tijm weer, en toen papa, mama, en Linde weer, werd Jasmijn wakker, om met luid gehuil duidelijk te maken dat het nu toch echt tijd was dat we bij de boot waren en onze benen konden strekken. Maar er moesten nog een verkeerde afslag, een heftige echtelijke ruzie en een lange douanerij volgen voordat we eindelijk het kanaal konden oversteken en de laatste, donkere weg naar huis nemen. Nu is de paasvakantie voorbij, de was gedraaid, en mama is hard toe aan vakantie.