Willen of kunnen

Ik lig op mijn buik en ik duw, ik duw de vloer, met mijn voeten, en ik schuif. Mijn armen trekken mee. Onder mijn buik is het kleed ruw en langzaam, trek na duw, ga ik vooruit. Dan opeens voel ik glad hout en nu kan ik hard. Ik ben een raceauto, mijn benen duwen sneller, mijn handen zetten af op de stevige vloer en vliegensvlug scheer ik door de kamer. Lachend glijd ik de bank rond tot ik de borstelige wol weer voel. Dan bots ik met mijn hoofd tegen iets zachts. De bank. Tastend schuif ik er langs tot ik een voet vind en een broek. Ik klauw me vast aan de stof en handje voor handje sleep ik omhoog. Ik wiebel, zwiep met mijn kont maar trek door, ik wil er komen, ik moet. Ik zal. Verbeten trappen mijn benen omhoog, en ja. Ik sta.
Trots kijk ik rond, aan de knie geklemd, zo hoog dat ik alles kan zien. Ik zwaai en grijns. Mama ziet me niet staan. Ik mep haar knie. Ze kijkt op, glimlacht, en aait mijn hoofd. Dan typt ze verder.

Het is stil in huis, mijn grote broer en zus zijn weg. Niemand die op me springt, me duwt of me port. Niemand die me kust of aan het lachen maakt. Mama is druk, altijd druk, ze werkt, ze typt, alleen haar ooghoek kijkt schuin naar mij.
Ik kruip naar de box en grijp de spijlen. Opnieuw trek ik, naar boven, maar het lukt niet. Ik zet mijn voeten af en wip omhoog, maar niet genoeg, ik zwalk en zwier en val brullend om. Mama kijkt op. Ze helpt me, en ik pak de spijlen stevig beet. Zo sta ik even ferm. Dan pakken mama’s handen me over, en ik mag lopen, tot aan de bank maar niet verder. Ze zet me op mijn billen, een stapel bekers voor mijn neus. Ik maai ze om. Klaar.
Ik roep mama, kom. Ze kijkt op maar typt verder. Ik buig voorover, wat verder, tot ik val. Ik kruip weer, pak de broek en trek me op. Eerst kijk ik blij, lach mijn twee tanden bloot. Mama lacht terug. Dan word ik boos. Ik wil lopen en mama moet helpen. Ik mep haar knie. Nu lacht ze niet. Ze laat me lopen, naar het midden van het kleed waar ik moet zitten. Ik strek mijn benen, stijf als een plank. Boos buig ik mijn rug, hangend naar achter want ik wil niet. Ik wil lopen, brul ik. Heel even ontspan ik en mama grijpt haar kans. Ik zit weer. Een stapel blokken, een buitelnijntje, wat dieren. Ik wil ze niet, ik gooi ze om en weg en roep mama. Och, wat ben je moe, zegt die, we gaan naar bed. Maar ik ben niet moe, ik wil lopen, mama, snap me dan. Nee. Mama luistert niet, ze legt me in bed en ik huil. Slaap lekker, zegt ze zoetjes, maar ik wil niet slapen, ik wil lopen, en ik schreeuw mijn longen eruit tot mama het snapt en me ophaalt.