Huilen, spugen, lachen

Ze kijkt me aan, met grote wijde ogen en een licht vertwijfelde blik. Minstens zo vertwijfeld kijk ik terug. Wat wil je nou?

Haar lip trilt, haar ogen knijpen samen, bijna barst ze uit. Haar armpjes strekken en reiken. Ik pak haar op, knuffel haar tegen me aan en smoor de huil in de kiem. Ik draai haar naar me toe en lach naar haar. Op haar gezicht komt de zon door, er verschijnt een brede grijns. Dan spuit er een straal uit haar mond, in een mooie boog en de kots druipt langs mijn mouw. De vlekken, worteloranje, passen bij die op mijn broek en schoenen. Ik leg haar neer om haar te verschonen en blaas bellen op haar blote buik. Luidkeels schatert ze het uit.

Het is mijn derde baby maar Jasmijn blijft me een raadsel. Ik voel me onzeker, onervaren. En bovenal gefrustreerd. Waarom spuugt ze de ene dag aan een stuk door, de andere dag niet? Waarom houdt ze ons al nachten lang uit onze slaap? De onbedaarlijke huilbuien wisselen zich soepel af met vrolijke ontdekkingtochten door de kamer. Jasje lacht, Jasje huilt. Net als ik denk haar te doorgronden doet ze iets wat mijn nieuwe theorie weer volledig ontkracht. Is het de verkoudheid, de eeuwige snotneus? Het scherpe richeltje tand dat sinds een week door haar onderkaak prikt? Heeft ze buikpijn? Of is er gewoon helemaal niets aan de hand?

De melk uit de fles bevalt Jasmijn niet, zoveel is duidelijk. Ze bleef hem uitspugen en uit wanhoop legde ik haar opnieuw aan de borst. Verzaligd dronk ze me in een dag weer vol melk. Ik probeerde het opnieuw, een paar weken later, rustiger aan, met andere, lichter verteerbare voeding. Het ging een tijdje goed. Nu spuugt ze weer en huilt ons uit onze slaap.

Haar huil werkt op mijn zenuwen en haar kots raakt me trefzeker op mijn zwakke plek: mijn schuldgevoel. Waarom snap ik haar niet, zie ik niet wat ze nodig heeft? Een zeurderige stem zanikt door mijn hoofd, roept dat ik het best weet, dat het mijn melk is die ze nodig heeft, dat ik een egoïst ben, een zelfzuchtige reumamoeder die zonodig pillen wil. Broodnodige pijnstillende pillen, roept een andere stem, vaak de kalme van Roel, soms mijn eigen, onvaste. Uit de discussie die volgt komt nooit een conclusie. Behalve die ene, dat ik baby’s niet snap.

Ze ligt op de grond. Gefrustreerd wiebelt ze op haar handen heen en weer. Ze reikt naar een rammelaar, net buiten bereik. Ze wappert met haar handen en gilt, schopt met haar voeten en knieën maar het kruipen lukt niet. Nog niet. Ze schudt haar bovenlijf. Ze draait, schuift en rolt. Opeens heeft ze de rammelaar te pakken. Tevreden stopt ze hem in haar mond. Jasmijn geeft niet op. Ze werkt door haar frustratie heen, linksom, rechtsom, hoe dan ook. Ze komt er wel. Ik sta naast haar en kijk naar haar neer. Dan trekt ze de rammelaar uit haar mond en trots kijkt ze me aan. Wij komen er wel. De vraag is hoe.